DJ John Solitude LIVE - eindejaarsnacht 2011 (deel 2)

'Fuck you very much.
because your words don't translate,

it's getting quite late,

so please don't stay in touch.' - Lily Allen

Ik zeg na afloop van ons optreden tegen de lichtman:

For a reason that I can not explain,'Let's go to Graceland, Memphis, Tennessee.

there's a part of me that wants to see Graceland.'

- citeer ik Paul Simon.

Het eindejaarsfeestgedruis nog naruisend in mijn oor.

De lichtman zegt 'ok'.

'Well LET'S GO to Graceland.', .zegt hij.

'Let's go and pay our respect to the king of 'rock 'n roll.', zegt hij.

Diezelfde nacht.

Nieuwjaarsnacht.

Letterlijk last-minute-tickets.

Richting het beloofde land.

Land-of-the-free.

Snel nog onze VISA-kaarten en wat vers ondergoed ophalen.

Lopen naar de check-in. Geen slaap in 48u, in economy, richting de Westerzon.

We had left the building.

'Dit is leven.', zegt de lichtman.

'We zijn godverdomme op weg naar Graceland, Memphis, Tennessee.', zegt hij.

'May'be I have a reason to believe we'll all be received

in Graceland', zeg ik tegen de lichtman. -voortbordurend op Paul Simon.

En de lichtman

-hij vult naadloos mijn insmijter aan-:

'Loosing love is like a window in your heart.

Everybody sees you're blown apart.

Everybody sees the wind blow.'

We waren het onafscheidelijke duo.

Geen Laurel zonder Hardy.

Geen Butch Cassidy zonder de Sundance Kid.

Geen Simon zonder Garfunkel.

Geen Selma zonder Louise.

Vijf uur s'nachts lokale tijd in een intercontinentale vlucht. En het werd geen dag... maar opnieuw nacht buiten de vliegtuigraampjes.

'Dit is leven tot het maximum. Het wordt nooit meer licht.', zegt de lichtman.

We renden met de nacht.
We verschuilden ons in de schaduwen.

Nabonsend in onze oren, ons laatste nummer van de DJ-set:

'Die Walkure' van Wagner gemixt met 'Fuck You' van Lily Allen.

Eén van die nummers die ik mee zou meenemen naar een onbewoond eiland.

Dat was het moment waarop het publiek het dak eraf haalde.

Laat mij u vertellen:

er gaat niets boven 500 man in unisono 'Fuck You' laten zingen.

Het vereist enkel wat massapsychologie, véél drankmisbruik

en een meticuleus naar een crescendo opgebouwde dj-set.

Dan buigen en besluiten dat het tijd voor de grote verdwijntruuk was.

De lichtman duwde opnieuw op de rookknop en we verdwenen uit het pandemonium,

al even snel als we bij aanvang op het podium stonden.

We left the building.

Op onze vlucht richting Graceland.

Held van het jaar 2011 - Slavoj Zizek

Om de traditie in ere te houden, hebben wij volstrekt ondemocratisch beslist wie gaat lopen met de 'held van het jaar'-onderscheiding. De toekenning gebeurde anoniem en unaniem.

Noch geld, noch een trofee zullen de winnaar deels worden, enkel een zeer diepe en welgemeende buiging van de medewerkers aan dit weblog.

De prijs 'held van het jaar' 2011 wordt toegekend aan de filosoof Slavoj Zizek (bijgenaamd: 'The Elvis of Cultural Theory').

De motivatie voor de prijstoekenning is Slavoj Zizek's toewijding om de filosofie vanonder het stof op te delven en vaak letterlijk terug in de schijnwerpers te plaatsen, in het hier en nu en op populaire cultuur en ideologie.

Weet u niet waar te beginnen met Slavoj Zizek's oeuvre, start dan met 'Living in The End Times', Verso Books (2011). Zizek maakt brandhout van de neoliberale tendensen die logischerwijze tot niets anders dan een catastrofe op monetaire, ecologische en humanitaire globale schaal zullen leiden.

Voor zijn intra-disciplinaire analyse, briljante visie en simpelweg om één van de meest doorwrochte, kritische en consequente denkers van dit millenium te zijn is het ons een eer de John Solitude-prijs aan Slavoj Zizek te overhandigen.

DJ John Solitude LIVE - oudejaarsnacht, ergens in België

We waanden ons als Elvis.

We stoven toe om exact vijf minuten voor 'showtime'.

We vertrouwden op de 'backdoor security' om ons op tijd naar het podium te escorteren.

De klok tikte bijna tegen Nieuwjaar aan en 2 kleerkasten baanden ons een weg doorheen een 500-koppige meute (dat was het maximum volgens de brandweervoorschriften maar voor de uitbater was een kop cash cash).

Niet dat wij ons een sterrenstatus toeëigenden: 'comme d'habitude' arriveerden we met een papieren recyclagezak over ons hoofd. Niemand buiten enkele intimi en de uitbater wisten wie wij waren.

Mijn compagnon de route de lichtman was panisch voor grote menigten en ik genoot stiekem van al de teweeggebrachte commotie.

Onze luttele eisen tav het management bleven:

1) de mogelijkheid om bij aanvang van de show letterlijk een dik rookgordijn te spuwen

2) elk € 500 cash om gegarandeerd de meute naar een hoogtepunt te brengen.

Voor de uitbater was dat bedrag 'peanuts', zolang we maar 'volle bak' garandeerden, in entertainment voorzagen en de drankconsumptie naar een hoogtepunt stuwden.

We waren vet- maar zwartbetaalde loonslaven.

Mijn loyale lichtman zei: 'Vooruit met die koehandel, it's showtime.'
Hij was naast een briljante 'video-DJ' en lichtkunstenaar ook een verduiveld uitgekookte pokerspeler.

Ik voelde een druppel angstzweet op mijn voorhoofd brandden maar ik had alle vertrouwen in mijn co-piloot. Hij duwde op de rookknop, checkte de atoomklok en om exact 1 minuut voor middernacht was de dansvloer één mistige brei waarin hier en daar nog wat uitzinnige, veelal beschonken en gedrogeerde ledematen waren te herkennen. Dan duwde de lichtman op de 'record'-knop, zodat we later kritisch de teweeg gebrachte calamiteiten konden herbeluisteren. Onze gebruikelijke modus-operandus.

Ik gooide er 'Also Sprach Zarathustra' van Richard Strauss in, gemixt met een 'funky rhytm'. Bombast en pathos kwam altijd van pas bij de eindejaarswisseling. Het vloeide naadloos in elkaar over. De lichtman zei mij altijd: 'Je moet het niet doen, je moet het voelen.'

De lichtman dimde de zaallichten om een crescendo op te bouwen: een salvo stroboscooplichten en een welgemikte laser op een spiegelbal, zodat het licht als een prisma over het publiek versplinterde om exact middernacht.

Ik voelde 'de vibe' in de lucht: het publiek was gaarklaar om uit de bol te gaan,
het dak eraf te halen, een party in te zetten alsof het de laatste was.

Wij serveerden 'entertainment' tegen cash.

Kurt Cobain indachtig in zijn tijdloze song 'Smells Like Teen Spirit':

'With the lights out, it's less dangerous.

Here we are now, entertain us.'

Onze intro horen? Klik hier.