"Well, you didn't wake up this morning,because you didn't go to bed.
You were watching the whites of your eyes turn red.
The calendar on your wall is ticking the days off.
You've been reading some old letters.
You smile and think how much you've changed.
All the money in the world couldn't buy back those days."
The The - This Is The Day (that things fall into place)
- “Komaan Eisbär, doe het nog een keer.
Make them go wild, like you used to.”
- “Ik ben het zo spuugzat, dat dj-gedoe.
Ik heb verre van zin om hier de boel te animeren.”
- “Ze houden ervan om op je tunes te dansen, man. Vroeger moesten we je zelfs vragen om het
wat kalmer aan te doen, want ze braken hier de boel af. What happened to you?”
- “No comment. COMPRENDO?”
- “Ok, I see, ‘t gaat over L. zeker? Fuck that *****, let the music speak man. Give us the vibe.”
- “Yeah, well… it will be a sad one. “
- “The stage is yours. Fill the floor.”
- “Fuck, ok then…, start de intro en druk op de record knop.”
Ik grabbelde in de muziekbakken en zocht naar de meest onmogelijke mixcombinatie.
Als ik aan één iets hekel had, dan was het om muziekgenres in hokjes te duwen en de ene als cultureel superieur t.o.v. de andere te beschouwen. Het was het 1ste kenmerk van (be)nauwde geesten: cultuur proberen te classificeren en graderen als ware het worsten van de beenhouwerij.
Mensen hadden altijd wel iets nodig om zich te positioneren t.o.v. de andere: de muziek die ze beluisterden, de kleren die ze droegen, de taal die ze hanteerden, de boeken, de tijdschriften die ze al dan niet lazen, …
Op mijn hoogtepunt mixte ik feilloos de tune van de Efteling Elfjes met hardcore gabber muziek,
Louis Prima and his big band op acid house, Johnny Cash op industriële muziek en ik draaide er zelfs mijn hand niet voor om, om Wagner op funk te zetten.
Een creatieve geest liet zich nooit in hokjes duwen. Je verraste, verwonderde en shockte je publiek door de meest eclectische combinaties ‘on the spot’ te verzinnen.
Als dj. kreeg je van de uitbater toch maar één ding te horen:
- "as ’t maar ambiance is”
- "as ze zich maar amuseren”
- ”zolang er maar wordt gedronken” (want als ze dansten dan dronken ze meer en vice versa)…
Maar… toegegeven, er kon weinig tippen aan dat gevoel wanneer je het publiek als een magneet naar de dansvloer trok, je ze als één zee zag bewegen, voortgestuwd door muziekgolven.
- “COME ON JOHN, you can do it. Make them go apeshit.”
Ik draaide het volume open, startte “Wake up” van Laurent Garnier op, de lichtman gooide mijn intro erin en synchroniseerde op het gehoor de beat met “This is the day” van The The.
- “That’s what I’m talking about. You haven't lost the feeling.", zei de man.
- “Yeah, well, dat is hoe ik mij voel. De lyrics kun je cynisch interpreteren.”
Mijn ex-publiek schuifelde meteen in een vlaag van herkenning de dansvloer op. De rest volgde.
- “Komaan Eisbär, give it to them. You’re still the man."
Ik pompte de beat op, tot alles samensmolt tot één extatisch-weemoedig harmonisch geheel.
Rock, gemengd met folklore elementen versus deep house.
Beluister de intro van de dj-set door HIER te klikken.
En ik zag vanop een veilige afstand, hoe de mensen zich amuseerden en dansten en dronken
en ik voelde mij als in Peggy Lee’s “Is that all there is?”:
“If that's all there is my friends,
then let's keep dancing.
Let's break out the booze, and have a ball.
If that's all there is.”
Een dj is niet anders dan een clown,
met een opgeschilderde glimlach en een echte traan.
