"I'll tell you once morebefore I get of the floor
DON'T BRING ME DOWN!"
Electric Light Orchestra
De muziekcollage vlamde er door aan een razende rotvaart. Transpirerende lichamen, samengeklit tot één pulserend orgaan.
Ik was als dj. enkel nog flitsende neurotransmitoren
waarin de ene noot intuïtief de andere mixassociatie teweeg bracht. Een playlist die vijf decennia muziek overspande.
Twee handen tekort om alle muziekdragers te mengen,
zoals ze zich aandienden in “The great gig in the sky.”
Alles werd één in perfecte synchroniciteit.
Een vriend zei mij ooit:
“Walking on the edge of a razor is dangerous,
but the view is so great.”
De organisatoren waren tevreden, want de drank vloeide rijkelijk;
de bezoekers waren tevreden, want ze dansten zich een breuk;
en in ditzelfde uitgelaten universum vroeg een mens zich af,
hoeveel keer hij dit nummertje nog kon opvoeren.
Zonder het nog met bezieling te doen.
Zonder het nog met een boodschap te doen.
Zonder het überhaupt nog te doen.
Just take the money and run.
Ik werkte mij in het zweet des aanschijn naar een majestueuze finale:
om het dak met een crescendo mix er compleet af te halen.
“Don’t bring me down” van Electric Light Orchestra,
met die waanzinnige extatische groove van “Gebrunn Gebrunn" van Alexander Kowalski.
Een kwestie van de schuivers op het mengpaneel met lichtsnelheid te bedienen.
Een mix om intuïtief te doen, als in het verlengde van je onderbewuste.
Er over nadenken hoe het te doen, zou te veel tijd kosten.
De lichtman stak de stroboscoop op,
blaasde een gigantische rookwolk
en lichtte de dimmers achter de discobar op,
zoals ik hem had gevraagd.
Ik zag hen niet en zij mij niet en het was ok zo.
Want onder de dj. act schuilde in wezen een verlegen kerel.
Alles nog slechts één witte wolk.
Maar ik hoorde ze:
klappend, stampend, kokend, overlopend,
in unisono op de vierkwartbeat “HEY” roepend.
Ik liet met pathos de finale mix,
over hen donderen als een stoomtrein.
Een echte "crowdpleaser",
een echte “entertainer”.
Beluister de live opname door HIER te klikken.
En toen het ganse kot op-en-neer daverde,
stapte de organisator op mij af:
“Miljaarde. Jij weet verdomme echt wel hoe een publiek te bespelen.”
Onze omzet is gestegen: we vragen jou zeker nog eens terug.”
“Ok, waar is de exit? Ik wil hier zo snel mogelijk buiten.
Oh, en nog iets: steek je omzet waar hij thuishoort.”
Het was een heerlijk gevoel om een sigaret op te steken,
de ganse boel te laten verrekken,
naar een lichtend puntje te staren,
en mij te laten opzwelgen door zoveel nacht.
