'Als u de anderen een mengeling van angstig medelijden en minachting inboezemt, weet u dat u op de goede weg zit. U kunt gaan schrijven.' - Michel Houellebecq
De troost in literatuur van zo'n zeldzaam authentiek gehalte als Michel Houellebecq.
Hoe wij het leven ervaren, is een hoogstpersoonlijke en doorgaans éénzame ervaring.
Sommige auteurs slagen erin de sluier die over de fenomenen ligt en ons verdelen in die mate op te lichten, dat een -in Houellebecq's geval aanzienlijk- lezerspubliek in fascinatie elk volgend boek afwacht als een loutering.
Nochtans is Houellebecq géén entertainer. Integendeel 'Platform, 'De mogelijkheid van een eiland' en 'Elementaire Deeltjes' zijn als een fluim in het gezicht. Een frontale aanslag op de westerse tijdsgeest.
Géén zachtfluisterende bedliteratuur, noch een happy end zullen de lezer deel zijn.
Houellebecq's proza is als het leven: banaal, soms ontroerend, vooral het eerste.
'Iets gaat zijn gang' schreef Beckett maar bij Houellebecq wordt zelfs zo'n idee niet weerhouden.
De hoofdpersonages worden doorgaans verpletterd onder alledaagsheid, richtingloosheid, onvervuld verlangen, op zijn hoogst een tijdelijke illusie van verlossing.
En toch is Houellebecq's kunst van een verpletterende schoonheid. Omdat het de lezer niets belooft, géén hoop opdringt dat het anders zal zijn of dat er redding in zicht is. Net hierdoor is Houellebecq lezen als een catharsis.
Houellebecq is nochtans géén nihilist: hij schrijft uit verontwaardiging, uit een diep ressentiment jegens de fenomenen die ons omringen en waar wij zelf aan participeren.
Als ik mocht kiezen tussen de troost van slechts één volmaakt moment, of de kunst van Houellebecq geef mij dan het laatste: geef mij het zoals het is.
Merci Michel.
