Feest

Muziektrack van de dag: DJ John Solitude's Newyears set - U2 vs Kalkbrenner

Familie- en personeelsfeesten: de horror.

Niet dat ik geen sociale mens was, verre van.

Beide voornoemde evenementen voelden mij steeds aan als een amechtige poging om plots met zijn allen 'sociaal' te gaan doen. Ik onderging dergelijke claustrofobische gebeurtenissen als een schichtig nachtdier die plots zonder zonnebril door het verschroeiende daglicht werd overvallen.

Mensen die vaak géén uitstaans met elkaar hadden, werden plots onder de noemer van conventies gedwongen om het enkele uren met elkaar uit te houden.

Mijn eerste missie op dergelijke evenementen bestond er dan vaak ook uit om:

1) Zo snel mogelijk twee glazen alcohol te ledigen.
2) Een strategische tafel uit te zoeken met daaraan hopelijk enkele gelijkgezinden.
3) Zorgen dat ik het alcoholpeil op niveau hield, zodat ik het allemaal doormaakte in een staat van lichte beneveling.
4) De rookruimte op te zoeken waar overigens meestal in kleine subgroepjes de interessantste en meest vrijpostige gesprekken plaatsvonden, ver weg van het kabaal.

Het scheen mij overigens dat de beschikbaarheid van alcohol op dergelijke evenementen een noodzakelijke voorwaarde was voor alle aanwezigen.

We moesten onze sociale remmingen omlaag halen, mits het induceren van meestal goedkope slecht gerijpte schuimwijn en chemische pils, resulterend in een algeheel gevoel van misselijkheid 'the day after' wanneer 'de rook om je hoofd was verdwenen.'

Misschien is het daarom, dat ik al op tienerleeftijd uitzag naar een plaats achter de discobar.

Veilig verscholen achter twee draaitafels en een schare uitgelezen vinyl of cd's.

Om te antwoorden op een vraag van een lezer:

Ja, het moment waarop ik op nieuwjaarnacht van 'New Years Day' van U2 naadloos overging in 'Gebrunn Gebrunn' van Paul Kalkbrenner is bewaard gebleven.

Ja, dat moment waarop de dansvloer wild klappend uitbrak.

Het mij verheugde alsof de tent eindelijk finaal naar zijn moer ging.