Stiletto

Citaat van de dag:

"Er bestaan geen feiten, alleen interpretaties."

- Friederich Nietzsche uit "Also Sprach Zarahoustra"


Ze vond 'de perfecte man niet', zei ze.

Ik zeg 'Bwah, mits wat fantasie staat hij hier'.

Hilariteit alom. Dat was weer eens lekker 'alpha-malen' (ik probeer dit werkwoord geïntroduceerd te krijgen).

Maar hij mocht 'ook niet te perfect zijn', zei ze. Ze moest er ook nog iets aan kunnen 'veranderen'.

Toen vroeg ze mij 'als ik ook iets had met stiletto's?'

'Pardon', zeg ik.

Haar vorige alpha, de beta voorbij, zakkend naar gamma om te eindigen bij zero, had daar blijkbaar iets mee.

Ik zeg tegen haar in een vlaag van inspiratie:

'Ten gepaste tijde wil ik wel eens mijn kwalificaties staven.'

Associatie: staven - staaf - stijf - ...

Dat was weer lachen, zeg.

Had ze ook niet over naaldhakken moeten beginnen.

Wat mij dan weer deed denken aan netkousen en jarretelles.

Enfin, in een milliseconde hitste het gesprek op.

Ik beende, volledig van slag, de trap af.

Trommelde wat gesticulatief op mijn toetsenbord.

Stijf.

En ik wist weer, wat er in 's mens gedachten waarde.

Begeerte.

Michel Houellebecq - For President

Quote van de dag:

'Als u de anderen een mengeling van angstig medelijden en minachting inboezemt, weet u dat u op de goede weg zit. U kunt gaan schrijven.' - Michel Houellebecq

De troost in literatuur van zo'n zeldzaam authentiek gehalte als Michel Houellebecq.

Hoe wij het leven ervaren, is een hoogstpersoonlijke en doorgaans éénzame ervaring.

Sommige auteurs slagen erin de sluier die over de fenomenen ligt en ons verdelen in die mate op te lichten, dat een -in Houellebecq's geval aanzienlijk- lezerspubliek in fascinatie elk volgend boek afwacht als een loutering.

Nochtans is Houellebecq géén entertainer. Integendeel 'Platform, 'De mogelijkheid van een eiland' en 'Elementaire Deeltjes' zijn als een fluim in het gezicht. Een frontale aanslag op de westerse tijdsgeest.

Géén zachtfluisterende bedliteratuur, noch een happy end zullen de lezer deel zijn.

Houellebecq's proza is als het leven: banaal, soms ontroerend, vooral het eerste.

'Iets gaat zijn gang' schreef Beckett maar bij Houellebecq wordt zelfs zo'n idee niet weerhouden.

De hoofdpersonages worden doorgaans verpletterd onder alledaagsheid, richtingloosheid, onvervuld verlangen, op zijn hoogst een tijdelijke illusie van verlossing.

En toch is Houellebecq's kunst van een verpletterende schoonheid. Omdat het de lezer niets belooft, géén hoop opdringt dat het anders zal zijn of dat er redding in zicht is. Net hierdoor is Houellebecq lezen als een catharsis.

Houellebecq is nochtans géén nihilist: hij schrijft uit verontwaardiging, uit een diep ressentiment jegens de fenomenen die ons omringen en waar wij zelf aan participeren.

Als ik mocht kiezen tussen de troost van slechts één volmaakt moment, of de kunst van Houellebecq geef mij dan het laatste: geef mij het zoals het is.

Merci Michel.

Feest

Muziektrack van de dag: DJ John Solitude's Newyears set - U2 vs Kalkbrenner

Familie- en personeelsfeesten: de horror.

Niet dat ik geen sociale mens was, verre van.

Beide voornoemde evenementen voelden mij steeds aan als een amechtige poging om plots met zijn allen 'sociaal' te gaan doen. Ik onderging dergelijke claustrofobische gebeurtenissen als een schichtig nachtdier die plots zonder zonnebril door het verschroeiende daglicht werd overvallen.

Mensen die vaak géén uitstaans met elkaar hadden, werden plots onder de noemer van conventies gedwongen om het enkele uren met elkaar uit te houden.

Mijn eerste missie op dergelijke evenementen bestond er dan vaak ook uit om:

1) Zo snel mogelijk twee glazen alcohol te ledigen.
2) Een strategische tafel uit te zoeken met daaraan hopelijk enkele gelijkgezinden.
3) Zorgen dat ik het alcoholpeil op niveau hield, zodat ik het allemaal doormaakte in een staat van lichte beneveling.
4) De rookruimte op te zoeken waar overigens meestal in kleine subgroepjes de interessantste en meest vrijpostige gesprekken plaatsvonden, ver weg van het kabaal.

Het scheen mij overigens dat de beschikbaarheid van alcohol op dergelijke evenementen een noodzakelijke voorwaarde was voor alle aanwezigen.

We moesten onze sociale remmingen omlaag halen, mits het induceren van meestal goedkope slecht gerijpte schuimwijn en chemische pils, resulterend in een algeheel gevoel van misselijkheid 'the day after' wanneer 'de rook om je hoofd was verdwenen.'

Misschien is het daarom, dat ik al op tienerleeftijd uitzag naar een plaats achter de discobar.

Veilig verscholen achter twee draaitafels en een schare uitgelezen vinyl of cd's.

Om te antwoorden op een vraag van een lezer:

Ja, het moment waarop ik op nieuwjaarnacht van 'New Years Day' van U2 naadloos overging in 'Gebrunn Gebrunn' van Paul Kalkbrenner is bewaard gebleven.

Ja, dat moment waarop de dansvloer wild klappend uitbrak.

Het mij verheugde alsof de tent eindelijk finaal naar zijn moer ging.

DJ John Solitude LIVE Nieuwjaarsnacht

Muziektrack van de dag: 'John Solitude's DJ-set Nieuwjaarsnacht'

Ik werd door intimi met een héél eigenzinnig en origineel cadeau bedacht op de start van het nieuwe jaar: mijn eigen, hoogst persoonlijke dj-intro jingle. Mijn pseudoniem, tevens alter-ego 'John Solitude' omschreven door zij die het kunnen weten (zie de volledige transcriptie beneden).

Uiteraard meteen op de speakers gezet als opbouw voor een stomende muziekset, waarin ik zoals gewoonlijk slechts één missie had: het publiek volledig op drift krijgen.

Luister mee naar de start van mijn dj-set, ergens diep in nieuwjaarsnacht.
Spijtig genoeg kan ik wegens copyrightredenen niet de volledige dj-set online zetten.

Klik op de link naast 'muziektrack van de dag' en vraag uzelf af waarom u er niet bij was.

En voor het geval, u het net even te snel gaat, hier is de transcriptie:

'He was a legend in his own mind.
A man on a desperate and lonely search for truth
And many he lost on each new step he felt compelled to go

Under many names he went
May'be he was your neighbour
May'be you were that girl who rejected him

A trip in his company, was like a storm without the eye

But, from what is known, we can say, in the first place
He was a romantic
A stuborn and bitter one at that he was

Although he felt much hate
Deep into his core, there was a sensitive and fragile loving nature

May'be he would have loved being a work of art

Please welcome
Mr John Solitude'