De Kameleon

Muziektrack van de dag: 'Major Tom' - Peter Shilling

"Im Kontrollzentrum,
da wird man panisch.
Der Kurs der Kapsel, der
stimmt ja gar nicht.
Hallo, Major Tom,
können Sie hören?
Wollen Sie das Projekt
denn so zerstören?
Doch - Er kann nichts hören.
Er schwebt weiter ..."


De banale rollen die mensen aantrokken zoals oude kleren, interesseerden mij niet.

Het volstrekt vervelend en voorspelbaar reproduceren van sociale conventies uit hun referentiekader.

Als een kameleon infiltreerde ik in verschillende milieu's om door te dringen tot de fundamenten van de denkbeelden. Tegen intellectuelen zwansde ik wat over het existentialisme en post-modernisme, met volksmensen wedde ik wie Wendy Van Wanten zou kiezen.

Ik las zowel de Knack als P-Magazine.

Er waren altijd argumenten voor en tegen, nuances en overwegingen, tot eender welk besluit op een status quo uitdraaide.

De intellectuelen keken van hoog neer op VTM, de minimumloonslaaf keek de programmagids in voor wat snelle vergetelheid, verveeld met het geleuter over politieke discussies die zijn zak niet spijsden.

We begrepen elkaar niet. Belangen moesten verdedigd. Status gevrijwaard.

Het was aangenaam te schijten en te kijken hoe ver de drol in de pot rolde.

Het voelde veilig aan de andere tot vreemde te verklaren en onszelf vooral beter te achten.

Ik werd er zo bedreven in tot ik vervreemd en ontheemd, grijs werd.

In alle milieu's thuis en ontworteld in alle.

Verlangend naar iets volstrekt onberekend, ontdaan van strategie.

Iemand die op tafel trommelde en met schrik om ridicuul verklaard te worden stelde:

'Voila, ik geloof hierin, dat ben ik'.

Direct.

Een schreeuw van naakte communicatie.

Nee, niet zoals van een gek.

Maar als van een mens.

Fata Morgana

Muziektrack van de dag:
'Troy' ('Phoenix From The Flames Remix') - Sinead O' Connor vs Push

'Being what you are
There is no other Troy
For you to burn'


'Comme d'habitude' worstelde ik mij op maandagmorgen naar het middagmaal.

Alles ging zijn voorspelbare gang.

En plots doemde een fata morgana van mogelijkheden op.

Ze worden zeldzamer.

Natuurlijk blond, staalharde blauwe ogen, mondig maar gereserveerd naar het hauteine neigend.

Jong, te jong. Zo praatte ik rationeel op mijzelf in. Een leeftijdsverschil van 10 jaar: zij net comfortabel afgestudeerd, ik getekend geploeterd met het universum van het leven.

Mijzelf behoedend voor dramatische wendingen, zocht ik een rustig tafeltje, ver weg, vooral van haar.

Zij kwam recht tegenover mij zitten, onuitgenodigd: 'Ik ga mijzelf hier zetten.'

Als een antwoord, als een wegomlegging.

We praatten wat, de gebruikelijke professionele wetenswaardigheden over mijn beroepsverleden. Over het orgasmisch genot van heroïnegebruikers bij de volgende shot. Het inwisselen van het menselijk verlangen naar troost en geborgenheid, het onzekere van de vervulling, voor de zekerheid van de next shot. Niet meteen een doorsnee gesprek, ze leek ontzet.

In haar ogen zag ik scheermesblaadjes steken: staalblauw koel in haar gepolijst porseleinen gezicht.

Dreigend omfloerst in fluweel.

Wat later op het terras zocht ik verzuchting in de obligate sigaret.

Adem diep in. Je hebt alles onder controle.

Ze liep wat verloren in mijn ooghoeken. Ondertussen probeerde ik schier onaangedaan een luchtig praatje te maken met collega's.

Een welgeplaatste grap. 'Hahaha.'

Ze kwam op één meter van mij zitten: alleen, zo alleen als ik mij voelde. Projectie. Wist ik veel wat zij voelde.

Ik zette mij naast haar, het had iets van een opgave, zoiets van ik-ben-kapot-en-laat-mij-alstublieft-hier-gewoon-even-zitten-naast-jou.

We praatten wat, ik herinner mij niet meer over wat. Ik was mijn weg aan het zoeken in de opspelende zintuigelijke indrukken, op de wipplank van lust en vertedering. Het zand stoof op.

's Avonds schrijf ik haar in een impulsieve bui een e-mail.

Over indrukken, over verlangen.

Over een uitnodiging tot samen eten als voorgerecht: die dag, die plaats, dat uur, voor mijn part aan de andere kant van de wereldbol. Een begin. Hoop.

Vanavond schrijft ze mij een e-mail:

'Ik had dit eerlijk gezegd helemaal niet verwacht en zal je jammergenoeg moeten teleurstellen. Om eerlijk te zijn: ik zie dat niet zitten. Het spijt me als ik je hiermee teleurstel...'

Er zijn steeds minder fata morgana's.

Tot er enkel nog woestijn is.

Sympathy For The Devil

Muziektrack van de dag: 'Sympathy For The Devil' - The Rolling Stones

Ik zette 'Sympathy For The Devil' van The Stones op 10, en zei tegen de chauffeur:
'Waar wacht je op?'.

Een grol uit de onderwereld scheurde door de natuur en we braakten doorheen het panorama.

'Please allow me to introduce myself: I'm a man of wealth and taste.
I've been around for many years.
Please to meet you.
Hope you guessed my name.'

Eén ding was zeker: duivels zijn was verdomd opwindender dan jezus navolgen.

Gierend door de bocht, onversaagd voor lijf en leden, uit volle borst:

'Whoo, Whoo
Whoo, Whoo
Whoo, Whoo
What's puzzling you is the nature of my game'

Vlakuit op het 3de vak van 'Der Autobahn'.

'Whoo Whoo
Whoo Whoo
Whoo Whoo
All the sinners are saints'

Extatisch nu, ramen open, 250 km/u en klimmend.

'Whoo Whoo
Whoo Whoo
Whoo Whoo
Oh yeah'

Sneller dan de herinnering mij achterhaalt.

Toskana Therme - nog 728 kilometer

Muziektrack van de dag: 'Alive' - Josh Gabriel

'The way you look at me,
defies gravity
And I feel your presence
running right through me
You are busy watching angels above me
I FEEL ALIVE.'


Vrijdagavond 3 november, 19u.

Nog 728 kilometer asfalt scheiden ons.

Richting Duitse autosnelwegen zonder snelheidsbeperkingen.

Aan de einder wacht het paarse beloofde land.

De Toskana Therme in de Weimar streek van Duitsland.

Van heinde en verre komen ze. Als pelgrims, als hoogtechnologische nomaden. Op weg naar het Liquidsound festival.

En op de autoboxen klinkt het extatisch geniale:

'Alive' van Josh Gabriël.


Afspraak in de Wunderwaldstrasse in Bad Sulza, broeders en zusters.

We zullen gewichteloos drijven, verlangend naar de baarmoeder.

Om vier uur 's nachts gaan we naakt in de vallei rondrennen.

Als Adam en Eva zonder schaamte zullen we het doen:

En terwijl ik één wordt met de sterrenhemel, zeg ik een welgemeende:


'Fuck you, god, het aardsparadijs is hier.'