'Music was my first love ... ' , de rest kunt u zelf invullen.
Eind de jaren '80 werd ik d.j. in Jeugdhuis De Kim, waar ik een aantal jaren tijdens het weekend de bezoekers entertainde met een nogal zeer eclectische muziekkeuze. Toen zat er in het weekend geregeld nog een publiek van 200 à 300 man in de zaak.
Menig één kon er niet meer lachen dat ik toen al op mijn ééntje '2 Many DJ's' avant-la-lettre was, 'Also Sprach Zarahustra' van Strauss als intro gebruikte voor een karamelle shlager.
Ze zagen er begot de grap niet van in, maar het overgrote publiek bestond dan ook uit Johnny's en Marina's die menigmaal 'Paradise by the dashboardlight', 'I Was Made For Loving You', 'We Will Rock You', 'I Love Rock & Roll' en 'I Was Made For Loving You' kwam aanvragen.
Het was een tijd van Millet vesten, Chipie broeken en mannen wilden vooral een Golf GTI in hun garage.
Toegeven aan verzoeksnummers eindigde meermaals in complete chaos, want als het publiek op tijd werd bediend van fuifklassiekers, kreeg ik pinten voorgeschoteld alsof er geen andere drank bestond in de wereld.
Op den duur vond ik de menselijke jukebox formule om het publiek in géén tijd uit hun dak te laten gaan. Menig buitenzetter kwam mij dan ook vragen om het wat kalmer aan te doen omdat er teveel glazen sneuvelden. Het had iets van een Griekse atmosfeer waarin als mensen hun amuseren ze met plezier het servies aan diggelen gooien.
Sommigen gooiden ook zaken aan diggelen omdat hun lief er met een ander vandoor was, omdat de drank te goedkoop was om het te savoureren i.p.v. het te 'salamanderen' of simpelweg omdat op iemands gezicht timmeren een uitlaatklep was tegenover een nieuwe arbeidersweek vol hard labeur.
Toen werden er nog slows gedraaid en als d.j. gebruikte ik als populaire jongen het privélege om lukraak een meisje ten dans te vragen, te tongzoenen en bijtijds terug te spurten om een andere plaat op te leggen.
Soms werd de d.j.-booth na sluitingsuur ook nog voor andere dingen gebruikt...
Dat waren nog eens tijden, miljaar.
Uiteindelijk werd ik het spuugzat om grijsgedraaide vinylschijven op te leggen, met argusogen bekeken te worden als ik mij niet hield aan de formule van gemakkelijke party inswingers, de popmuziek verslechterde aanzienlijk in de nineties en ik gaf er de brui aan.
Ik kan 'Paradise by the dashboard light' nog steeds niet aanhoren.
Eens in de zoveel jaren maak ik nog eens een guest appearance als d.j. bvb. tijdens mijn studentenjaren in de Hogeschool o.a. in Het Fuifkot en De Tequila in Gent , maar ik heb er ook al één trouw- en één buurtfeest opzitten en voorlopig hoogtepunt was een optreden in The Liquidrom te Berlijn.
Ik neem mij voor om ooit eens de ultieme muziekset te draaien en te timen hoelang het duurt vooraleer de zaak leegloopt.
De setlist zou er ongeveer zo uit zien en niet noodzakelijk in die volgorde:
The Game Above My Head - Blancmange
Once In A Lifetime - The Talking Heads
Roses - Deus
Heroes - David Bowie
BM Double V - Vive La Fête
Run Like Hell - Pink Floyd
I Feel Love - Donna Summer
Love On A Real Train - Tangerine Dream
Personal Jezus - Depeche Mode
The Golden Path - The Flaming Lips vs The Chemical Brothers
Walking Thru Heaven - Chris & Cosy
If You Could Read My Mind - Viola Wills (The Disconet Remix)
This Is The Day - The The
The Game - The Popgun
More Than This - Roxy Music
En ik eindig met 'Bye Bye Love' maar dan wel de voortreffelijke 9 minuten versie uit de film 'All That Jazz'.
Vervolgens als de zaak compleet is leeggelopen -ik stel mij uiteraard voor dat de ultieme d.j. 'gig' plaatsvindt in het penthouse van een wolkenkrabber- neem ik de exit via het venster neuriënd 'This is the day your life will surely change'.
donderdag, maart 30, 2006
vrijdag, maart 24, 2006
'A Short Film About Love' - De Filmgoden
Films over het thema 'liefde' zijn een gewaagde onderneming voor elke cineast.Enerzijds het risico om te vervallen in karikaturale, traditioneel rolbevestigende 'feel good movies' met 'happy endings' (de overgrote meerderheid van de Hollywood droomfabriek, met Walt Disney op kop), anderzijds ontspoorde experimenten, waar voornamelijk het machtsaspect wordt benadrukt (voornamelijk van Franse en Italiaanse makelij, stijl 'Romance X', 'Histoire d'O).
Zijn er dan regisseurs die erin slagen een geloofwaardige film over 'liefde' (hoe u het ook wilt invullen) enigszins realistisch op doek te brengen?
Rainer Werner Fassbinder, Woody Allen en Bunuel zijn mijn genomineerden voor titels in de categorie 'liefde, zoals het is', maar mijn oscar gaat met voorsprong naar Krzysztof Kieslowski.
'A Short Film About Love', uit de cyclus 'De tien geboden' van de Poolse cineast en genie Krzysztof Kieslowski, is de ultieme prent over verlangen, liefde, verlies en hoop.
Verlangen ontkleedt als een rollenspel, waarin de beide karakters verstrikt geraken in hun projectie over de andere en wat zij als 'liefde' invullen. Het tastend en delicaat evenwichtsspel om elkaar te ontmoeten ergens in het midden. Het verlies aan balans en de hoop op iets wat de weegschaal overstijgt.
Vanavond zal ik hem nog eens opnieuw bekijken, ik heb er reden toe.
'A Short Film About Love' bekijken is mijn meest persoonlijke agnostische ritueel, zoals gelovigen De Bijbel raadplegen wanneer ze verlangen naar de verwachte maar uitblijvende verlossing.
vrijdag, maart 17, 2006
Zo waar een lezer
Blogs worden gelezen.
Ik zal maar niet uitwijden over de statistieken van het aantal lezers die elke blog op zich trekt om niet tot gênante cijfers te komen.
Stel u hypothetisch voor dat één of ander computerblad uitpakt met een spectaculair cijfer als '10.000.000 blog lezers' wereldwijd.
Stel u voor dat er ook wereldwijd 10.000.000 individuele actieve blogs zijn.
Wat zegt dat: niks.
Misschien leest elke schrijver zijn eigen blog zodat 10.000.000 schrijvers = 10.000.000 lezers (bvb. van hun eigen blog bij tijd en stond).
En dan kunnen we nog gaan palaveren over wat de definitie van een blog, een actieve blog of een lezer is, en uitgaande van andere definities krijgen we weer andere cijfers die dan verondersteld worden dit of dat te gaan bewijzen.
Misschien is een bezoeker niet per definitie een lezer: misschien hoopte die persoon hier wel iets over educatie te vinden en krijgt hij of zij tot grote ontgoocheling een recensie over een film op zijn scherm.
Ik word er al moe van als ik eraan denk wat er eigenlijk te bewijzen valt.
Wie schrijft koestert op zijn minst het heimelijke verlangen om gelezen te worden, al is het maar door zichzelf.
En -krijg-nou-wat- er reageerde iemand op mijn recensie van de film 'The Educators'.
Vanuit cyberdraden kreeg ik bevestiging dat er iemand de recensie op zijn minst gezien en blijkbaar ook gelezen had, gezien de inhoud van de boodschap.
En ziehier hoe uw entertainer van dienst prompt hierop reageerde:
"Net jouw blog ontdekt:
Meisje zendt jongen reactie op filmrecensie van The Educators, jongen bezoekt uit curiositeit Blog van meisje. Hoe schattig … ze hebben er elk weer een lezer erbij.
Toen ik zelf startte met mijn online schrijfsels, probeerde ik ook eerst voornamelijk de dagdagelijkse persoonlijke fait divers te verwerken.
Later dacht ik, wie heeft er daar nu interesse in, in al dat ‘ik voelde mij zus en zo bij dit en dat’ en ‘vandaag heb ik een brood gekocht’. Toen gooide ik de zelfcensuur ‘wat zal Jan of Mie daar nu van gaan denken' overboord, omdat het mij eigenlijk weinig kon schelen wat Jan of Mie ervan dacht.
Maar zowaar, ’t is pas als je iemand anders zijn blog doorploegt dat er één of andere schim van een mens begint te dagen.
Verrassend: Michel Houellebecq op de literatuurlijst –en dat voor een vrouw. Dat is niet seksistisch bedoeld maar Houllebecq is nu niet meteen een vrouw vriendelijke auteur. Maar aangenaam, de scherpste der hedendaagse stemmen staat ook bij mij hoog in het vaandel. De schrijver waar je het gevoel bij krijgt dat zwaarmoedigheid een natuurlijke en zelfs vanzelfsprekende reactie is op onze hedendaagse leefwereld. Of misschien zit ik in een midlifecrisis op mijn 35ste.
Beroep meisje: socioloog.
Zowaar, ik ben uw gediplomeerd veldwerker. Ik haal de patatten uit, de cijfers en de conclusies moogt u hebben voor rapporten voor op het schap. Van die patatten zelf heb ik trouwens ondertussen ook schoon genoeg: dat ze hun drugs pakken als ze daar nu éénmaal zin in hebben.
Een maatschappelijk assistent, dat ben ik in de volksmond; vol met sappige anekdotes over het leven zoals het is, met losgeslagen randgroepjongeren –zoals dat dan heet- , idiote gemeentebestuurpolitici met een kruideniersmentaliteit en burgerlijke humanisten.
En vooral over hoe weinig eraan te veranderen is aan het leven zoals het is omdat we er te laf, te bang, te kortzichtig en te burgerlijk voor zijn.
Ik wil al lang de wereld niet meer veranderen, zij veranderde mij, en niet ten goede.
‘Mijn grootste ambitie is om helemaal niets te zijn’ en ik wou dat ik het laatste zelf geschreven had, maar Bukowski was me voor.
Ik hou van Gent als van géén ander, daarom ging ik in een andere stad wonen: Oostende.
Wonen in een stad waar je van houdt is langzaam de muren zien afbladderen. Ik kom vaak in Gent op bezoek.
Né, een telex van de man achter de blog. Een fles in de zee van cyberspace.
En nee, ik ben niet persé op zoek naar een vrouw, de laatsten lieten mij al herinneringen en nachtmerries genoeg na om een leven lang over na te kauwen. Tegenwoordig hou ik meer over fantaseren over een vrouw: dat valt beter mee, voor hen en voor mijzelf.
Maar schrijf mij hoe het echt is en ik zal het lezen, liever dan de folder van de Wibra."
Benieuwd hoeveel toekomstige lezers mij zoiets oplevert.
Ik zal maar niet uitwijden over de statistieken van het aantal lezers die elke blog op zich trekt om niet tot gênante cijfers te komen.
Stel u hypothetisch voor dat één of ander computerblad uitpakt met een spectaculair cijfer als '10.000.000 blog lezers' wereldwijd.
Stel u voor dat er ook wereldwijd 10.000.000 individuele actieve blogs zijn.
Wat zegt dat: niks.
Misschien leest elke schrijver zijn eigen blog zodat 10.000.000 schrijvers = 10.000.000 lezers (bvb. van hun eigen blog bij tijd en stond).
En dan kunnen we nog gaan palaveren over wat de definitie van een blog, een actieve blog of een lezer is, en uitgaande van andere definities krijgen we weer andere cijfers die dan verondersteld worden dit of dat te gaan bewijzen.
Misschien is een bezoeker niet per definitie een lezer: misschien hoopte die persoon hier wel iets over educatie te vinden en krijgt hij of zij tot grote ontgoocheling een recensie over een film op zijn scherm.
Ik word er al moe van als ik eraan denk wat er eigenlijk te bewijzen valt.
Wie schrijft koestert op zijn minst het heimelijke verlangen om gelezen te worden, al is het maar door zichzelf.
En -krijg-nou-wat- er reageerde iemand op mijn recensie van de film 'The Educators'.
Vanuit cyberdraden kreeg ik bevestiging dat er iemand de recensie op zijn minst gezien en blijkbaar ook gelezen had, gezien de inhoud van de boodschap.
En ziehier hoe uw entertainer van dienst prompt hierop reageerde:
"Net jouw blog ontdekt:
Meisje zendt jongen reactie op filmrecensie van The Educators, jongen bezoekt uit curiositeit Blog van meisje. Hoe schattig … ze hebben er elk weer een lezer erbij.
Toen ik zelf startte met mijn online schrijfsels, probeerde ik ook eerst voornamelijk de dagdagelijkse persoonlijke fait divers te verwerken.
Later dacht ik, wie heeft er daar nu interesse in, in al dat ‘ik voelde mij zus en zo bij dit en dat’ en ‘vandaag heb ik een brood gekocht’. Toen gooide ik de zelfcensuur ‘wat zal Jan of Mie daar nu van gaan denken' overboord, omdat het mij eigenlijk weinig kon schelen wat Jan of Mie ervan dacht.
Maar zowaar, ’t is pas als je iemand anders zijn blog doorploegt dat er één of andere schim van een mens begint te dagen.
Verrassend: Michel Houellebecq op de literatuurlijst –en dat voor een vrouw. Dat is niet seksistisch bedoeld maar Houllebecq is nu niet meteen een vrouw vriendelijke auteur. Maar aangenaam, de scherpste der hedendaagse stemmen staat ook bij mij hoog in het vaandel. De schrijver waar je het gevoel bij krijgt dat zwaarmoedigheid een natuurlijke en zelfs vanzelfsprekende reactie is op onze hedendaagse leefwereld. Of misschien zit ik in een midlifecrisis op mijn 35ste.
Beroep meisje: socioloog.
Zowaar, ik ben uw gediplomeerd veldwerker. Ik haal de patatten uit, de cijfers en de conclusies moogt u hebben voor rapporten voor op het schap. Van die patatten zelf heb ik trouwens ondertussen ook schoon genoeg: dat ze hun drugs pakken als ze daar nu éénmaal zin in hebben.
Een maatschappelijk assistent, dat ben ik in de volksmond; vol met sappige anekdotes over het leven zoals het is, met losgeslagen randgroepjongeren –zoals dat dan heet- , idiote gemeentebestuurpolitici met een kruideniersmentaliteit en burgerlijke humanisten.
En vooral over hoe weinig eraan te veranderen is aan het leven zoals het is omdat we er te laf, te bang, te kortzichtig en te burgerlijk voor zijn.
Ik wil al lang de wereld niet meer veranderen, zij veranderde mij, en niet ten goede.
‘Mijn grootste ambitie is om helemaal niets te zijn’ en ik wou dat ik het laatste zelf geschreven had, maar Bukowski was me voor.
Ik hou van Gent als van géén ander, daarom ging ik in een andere stad wonen: Oostende.
Wonen in een stad waar je van houdt is langzaam de muren zien afbladderen. Ik kom vaak in Gent op bezoek.
Né, een telex van de man achter de blog. Een fles in de zee van cyberspace.
En nee, ik ben niet persé op zoek naar een vrouw, de laatsten lieten mij al herinneringen en nachtmerries genoeg na om een leven lang over na te kauwen. Tegenwoordig hou ik meer over fantaseren over een vrouw: dat valt beter mee, voor hen en voor mijzelf.
Maar schrijf mij hoe het echt is en ik zal het lezen, liever dan de folder van de Wibra."
Benieuwd hoeveel toekomstige lezers mij zoiets oplevert.
Abonneren op:
Posts (Atom)
