Stefaan De Clerck, voormalig federaal parlementslid krijgt
een premie van € 290.000 bruto voor bewezen diensten. Dat komt overeen met €
9.000 bruto per maand voor de volgende twee jaar en een half.
Géén ontslagpremie want Stefaan De Clerck neemt zelf de
beslissing om ontslag te nemen als parlementslid. Dat doet hij om een job op te nemen als voorzitter van
Belgacom. Voor een riante vergoeding.
Ter vergelijking:
Een gewone arbeider of een bediende die zelf zijn job opgeeft heeft geen recht op een premie, zelfs geen werkloosheidsuitkering. Hij of zij moest maar zo 'zot' niet zijn om zijn job op te geven; dat zou een arbeider of bediende te horen krijgen moest zij of hij er al om vragen.
De logische conclusie die hieruit valt af te leiden is dat In België naast een klasse justitie ook een klasse wetgeving hebben. Niets mis met die premie voor Stefaan De Clerck, want dat hebben zijn 'peers' destijds zelf goedgekeurd en in wetteksten gegoten. Geen vuiltje aan de lucht dus... 't is allemaal volgens de wet.
U belazert de ganse boel als topbankier: daarvoor raakt u
zelfs uw job niet kwijt.
Want die pure oplichting, tja... dat kan je natuurlijk allemaal sociologisch gaan duiden én zo. Als u maar hoog genoeg op de ladder staat is er altijd wel één of andere verklaring ter verschoning. Want andere hoge heren die net hetzelfde deden: tja, die begrijpen zoiets natuurlijk wel.
Maar als u niet functioneert als gewone arbeider of bediende of de boel belazert: daarvoor wordt u op staande voet ontslagen en kan u zelfs niet gaan ‘doppen’.
Want die pure oplichting, tja... dat kan je natuurlijk allemaal sociologisch gaan duiden én zo. Als u maar hoog genoeg op de ladder staat is er altijd wel één of andere verklaring ter verschoning. Want andere hoge heren die net hetzelfde deden: tja, die begrijpen zoiets natuurlijk wel.
Maar als u niet functioneert als gewone arbeider of bediende of de boel belazert: daarvoor wordt u op staande voet ontslagen en kan u zelfs niet gaan ‘doppen’.
En dan trek ik voorlopig nog het boekje niet open over ‘de
vakbonden’ , zij die er nog altijd in slagen om de perceptie hoog te houden dat
ze het goed voor hebben met ‘de werkmens’.
En wellicht zullen hoge heren deze tekst gaan interpreteren
als populisme.
Ze konden niet verder van de realiteit staan.
Want wie van ver boven naar beneden kijkt,
die ziet de grond niet meer, enkel maar wolken.
Van de ivoren torens waarin ze zich verschuilen.
