Voor het allerlaatste live optreden is er een uitzondering. Niet bewust maar omdat de organisatoren al drukwerk verstuurden mét de aankondiging van het optreden.
Op dit weblog publiceerden we eerder al een interview met DJ John Solitude and The Lightman. Om het vorige interview te lezen klik hier.
Om zijn afscheid van de live DJ scéne toe te lichten volgt hierbij het laatste interview door een bevriende burgerjournalist van Indymedia, exclusief voor dit weblog.
Je kondigt op 8 december 2012 je laatste live optreden aan in The Sioux in Gent. Waarom deze allerlaatste live show?'
"Mijn compagnon 'The Lightman' en ik worden beiden een dagje ouder. Niet dat we ons 'oud' voelen maar we maakten wel de volledige evolutie van vinyl naar cd's tot het mp3 tijdperk mee. Véél van de muziek die nu de top 30 haalt spreekt mij niet meer aan. De muziek van de jaren '60 tot begin de jaren '90 blijft voor ons het stokpaardje. De hedendaagse dance scene muziek vind ik weinig geïnspireerd. Ik draai wel zulke nummers als 'crowd pleasers' maar ik zou ze niet kopen voor mijn privé-collectie.Ik startte in Jeugdhuis De Kim in Oostende waar ik bijna 5 jaar elk weekend draaide. Dan ging het richting naar de ondertussen verdwenen dancings Yab Yum en The Griffiths waar ik 'resident DJ' was.
Op zondag kreeg ik een radioshow op de toen nog echt vrije Radio Noordzee. Tijdens mijn hogere studies draaide ik op studentenfeestjes (De Tequila, Het Fuifkot). Daar kwamen ook nog eens performance optredens bovenop met een mengeling van live poëzie, graffiti en muziek. Occasioneel draaide ik ook al eens op een huwelijkfeestje.
Dan volgden feestjes en blitzoptredens in privé-kring in zalen in Oostende en Gent met 'The Lightman' als duo. Internationeel werd het pas met een optreden in Berlijn in Liquidrom en een heel toevallig tot stand gekomen optreden in The Arena in New York. Tijdens de laatste optredens hadden wij steeds iets meer van: 'Hoeveel keer kunnen wij nog dit nummertje opvoeren, zonder niet steeds dezelfde platen opnieuw te draaien?"
"Jullie draaiden onlangs nog in New York. De artistieke directeur van het Liquidrom in Berlijn noemde je zelfs 'The electronic master from Belgium'. Waarom beschouwen jullie dit niet als een erkenning om door te gaan?"
Wij hadden nooit de ambitie om nationaal, laat staan internationaal door te breken. Het DJ John Solitude concept was oorspronkelijk als een grap bedoeld. Terwijl andere dj-acts erop staan om hun naam zo groot mogelijk op een affiche te krijgen, vroegen wij net aan de organisatoren dat ze géén aankondiging vooraf maakten.
We wilden het publiek compleet verrassen met een héél eclectische set waarin zowel pop, disco, rock 'n roll, funk, jazz, evergreens, electronische dance music en zelfs een streepje klassiek en politiek speeches verwerkt waren. Met andere woorden door géén verwachting te creëren behielden we ook de artistieke carte blanche.
Wie professioneel wil doorbreken in deze wereld moet tegenwoordig beroep doen op 'agency's', managers en platenfirma's. Dat maakt de zaken allemaal heel complex en onpersoonlijk. Er iets aan verdienen of op zijn minst onze onkosten terugkrijgen was natuurlijk meegenomen maar dat was nooit het uitgangspunt. Het laatste optreden is zelfs een vriendendienst: ik verdien daar niets aan, ik heb er enkel een berg stress voor.
Naar organisatoren toe waren we tegelijk een zegen en een nachtmerrie. We gaven altijd wel present op de afgesproken tijd en plaats maar als je erop staat dat je DJ-naam zelfs niet vooraf wordt vernoemd op drukwerk, dan is dat natuurlijk vreemd in deze tijden van sterrendom. Zoiets valt niet te promoten.
Mijn collega of ik kunnen de intensiteit niet meer opbrengen om doorleefde sets van vijf uren af te leveren. Hooguit 2 uur en dan hebben we het gehad. Voor dit laatste optreden maak ik een uitzondering: een set van ongeveer 5 uur op vraag van de organisatoren. Zoiets heb ik zelfs in jaren niet meer gedaan."
"Jullie draaiden zowel in Berlijn als in Manhattan. Is dat een verwijzing naar Leonard Cohen's 'First we'll take Manhattan, then we'll take Berlin?"
"Bij ons gebeurde het in omgekeerde volgorde. Beide optredens kwamen op een puur vertrouwelijke basis tot stand. Niets was gepland vooraf; het gebeurde organisch, toevallig. Ik interviewde de uitbater van de Liquid Therme in Duitsland voor KLEM -magazine in Nederland. Dat was de aanleiding voor het optreden in Berlijn. We konden er zelfs twee doen maar de tweede wimpelden we af. 'The Lightman' had dan weer een vriend in New York, die de uitbater kende van een prestigieuze club vlakbij Times square in New York."
Jullie bescheidenheid was altijd jullie grootste kenmerk. Maar ik woonde enkele van jullie optredens bij: het publiek reageerde zelfs vaak extatisch op jullie finales, terwijl jullie er zelf bijna stoicijns kalm en bescheiden onder bleven. Wat is de truuk?"
"Eerst en vooral: het is een illusie te denken dat wij er 'stoicijns' kalm onder bleven. Optreden was telkens een heel stresserende en zenuwslopende nachtmerrie. Wat de reactie van het publiek betreft: intuïtie om je publiek aan te voelen en een heel brede muziekkennis lijken mij de belangrijkste factoren. Zelfs met die voorwaarden vervult kan je volledig de mist ingaan. Ik maak er geen geheim van dat wij soms gebruik maakten van psychedelische middelen maar we waren nooit zo 'skyhigh' dat we ons niet meer in 'sync' voelden met het publiek.
Technische vaardigheid om te mixen en scratchen is meegenomen maar niet noodzakelijk. Ik wil psychedelische middelen zeker niet promoten maar in ons geval bracht het wel degelijk een geestverruimende reactie teweeg. Sommige mensen zullen zeker vol angst reageren op zo'n ervaring maar bij ons bracht een gevoel van, met een zwaar woord 'spiritueel inzicht' teweeg. Alsof je het gebeuren bekijkt tegelijk 'detached' en verbonden. Onze woordenschat schiet tekort om deze ervaring te omschrijven.
Neem nu bijvoorbeeld DJ Olivier Pieters: technisch is hij zeker géén hoogvlieger maar op zijn hoogtepunt zette hij op zijn eentje België op de kaart. De extatische toestanden die ik eind de jaren '80 meemaakte in de Boccaccio blijven bij het meest legendarische wat ik zag. Het was pas achteraf toen ik DJ Olivier Pieters in de Villa D'Yore zag draaien dat ik besefte hoe breed zijn muziekkennis wel was. In de Boccaccio kon hij overtuigend een bijna exlusieve new wave, new beat en techno set draaien alsof hij enkel dat kon maar in de Villa D'Yore draaide hij John Denver en evergreens.
+(artwork-01-front+cover)+1982.jpeg)
Ik ga er van uit dat een dj een 'crowdpleaser' is. Je kan wel wat muziek educatie verwerken in je set en nieuwe zaken laten horen maar het grootste deel van het publiek is daar voor een leuk avondje uit. Wat deuntjes die ze herkennen, hier en daar misschien een muzikale verrassing maar daar kan je niet in overdrijven. Als ik naar een eighties parties ga, heb ik ook géén behoefte om hedendaagse muziek te horen.
Als je een publiek wil opwinden, dan is het vooral kwestie om goed lichaamstaal te observeren: op welke platen reageren ze, op welke niet. Dan destilleer je uit je eigen voorkeur en de verlangens van het publiek een mix. Als die balans goed zit en je draait platen in de juiste sequentie op het juiste moment kan je vuurwerk krijgen.
Ik ben geïnteresseerd in groeppsychologie en het meest fascinerende is te zien wanneer er een symbiose ontstaat tussen het individu en de groep. Het verlangen tot overgave aan iets wat groter is dan ons ego zit in ieder van ons. Als iemand je dan om de naam komt vragen van een obscure plaat die tegelijk één van je favorieten is, tja... dat gaf een soort onbetaalbare voldoening. De '80s groep Blancmange kent bijna niemand hier. Maar als iemand mij de naam kwam vragen van 'The Game Above My Head', dat voelde het voor mij aan als de overwinning op het banale. Of de Patrick Cowley remix van I Feel Love: dat noem ik geniaal."
Jullie houden niet van post 80's. Niets wat bij jullie blijft hangen?
"Toch wel. Het nummer "Runaway" van Kayne West bijvoorbeeld. Een interessante mix tussen klassiek, hip-hop en pop.
Dan is er natuurlijk ook de betreurde Amy Winehouse en Nirvana.
Natuurlijk werd er ook goede muziek gemaakt na de eighties maar vaak minder geïnspireerd dan vooraf. De muziekgeschiedenis begon zich sneller te herhalen waarbij er méér en méér leentje-buur werd gespeeld bij het verleden. Recyclage.
We zijn ook fan van groepen als Underworld en de Chemical Brothers. Maar beiden halen volgens ons niet het muzikaal niveau van Kraftwerk.
Na de 80's kwamen ook de digitale synthesizers opzetten. Tot nu toe is er nog steeds géén enkele digitale synthesizer die het geluid kan evenaren van een analoge synthesizer. Elektronische muziek ging dus ook in klankkleur kouder klinken dan het analoge equivalent. Waarom denk je dat pakweg Jean Michel Jarre nu terug met analoge synthesizers optreedt? Dat is niet puur uit nostalgie maar omdat de dynamiek van de klank warmer was."
Jullie sets bevatten ook een politiek statement via de beelden, speeches en nummers die jullie altijd draaien. Is dat een bewuste keuze?
"We steken niet onder stoelen of banken dat we socialistisch geïnspireerd zijn. Wie een lange termijn toekomstvisie heeft kan volgens ons niet anders dan socialistisch geïnspireerd zijn. Daarom stemmen we beiden ook niet langer op de SP.A. (bulderende lach). De enige nog werkelijk socialistische partij in België is de PVDA. We steken ook graag de draak met openlijke en verkapte vormen van nationalisme wat volgens ons in zijn extreemste vorm altijd leidt tot racisme. Dat gevoel van 'we are the best' of de kuddegeest, ik gruw ervan verdomme. Hoewel we beiden Vlamingen zijn qua geboorteplaats, zien we onszelf liever als wereldburgers. Je kan oplossingen in Vlaanderen niet loskoppelen van oplossingen op wereldvlak. De engdenkendheid alléén daarvan. De menselijke tragedie is globaal.
Met spijt in het hart moet ik erkennen dat Vlamingen doorgaans minder gastvrij zijn ten overstaan van vreemdelingen, dan dat wij welkom zijn in het buitenland. De grootste gastvrijheid heb ik als Vlaming niet gevonden bij Vlamingen maar nét bij buitenlanders.
Maar daarvoor ga je natuurlijk ook niet over één nacht ijs. Vroeger werd mij bijvoorbeeld verteld dat het praktisch onmogelijk was om 'aanvaard' te worden binnen een Chinese familie. Maar ook die mythe heb ik ondertussen ontkracht. Naast de culturele verschillen zijn het vooral mensen zoals jij en ik: we lijken véél meer op elkaar dan de zaken waarin we verschillen.
En dan dat grote neoliberale verhaal: concurrentie, vrije markt economie, flexibiliteit, enfin... de grote toverwoorden van het neoliberale discours. Denk je nu werkelijk dat de doorsnee mens er gelukkig mee is om voortdurend strijd te moeten voeren met de andere? Wie wil dit eigenlijk? De grote aandeelhouders: winst op zich is niet meer voldoende, er moet méér winst zijn. De meesten zijn enkel gestreste gevangenen binnen dit economisch spel. Je kan onmogelijk nog goedpraten dat de rijkdom van deze planeet in de macht is van zo'n kleine klasse.
Ons economisch samenlevingsmodel is vervallen tot decadentie. De westerlingen ergeren zich vaak blauw dat de 'vreemdelingen' hier komen 'profiteren' van onze sociale verworvenheden. Gemakkelijkheidshalve vergeet men natuurlijk dat historisch de rijkdom van het westen gebouwd is op kolonisatie van andere landen. Indianen vinden het bijvoorbeeld absurd dat blanken zo verzot zijn op goud want je kan het niet eten. Wie heeft er dan meer verstand is dan de vraag. Wij of de indianen wie we in reservaten stopten?
Voor wie de laatste show niet kan bijwonen: wat zijn voor jullie de essentiële nummers die elke DJ John Solitude set kenmerken?
"Okee, ik snap al waar je naar toe wil. Teveel om op te noemen maar ik beperk mij in totaal willekeurige volgorde tot een opsomming van de obligate playlist van DJ John Solitude en The Lightman. Deze nummers zijn voor ons méér zijn dan louter muziek. We beschouwen elk van deze nummers als kunst met de grootste letter K waar we nog steeds de krop in de keel bij krijgen. Dit lijstje zal tot ad infinitum aangepast worden. Maar we vinden spijtig genoeg steeds minder waardige kandidaten."
Het is een lang lijstje. Ik wil je forceren om er één nummer uit te pikken wat alles samenvat.
"Laat het dan "Casta Diva" van Bellini in de live versie van Maria Callas zijn. Als je éénmaal perfectie hoort, is alles wat er op volgt er schatplichtig aan. Elke keer als ik het hoor moet ik mij verbijten om niet bij te huilen bij het horen van zoveel schoonheid.
Op het gevaar af snobistisch te klinken maar ik hoorde méér dan 10 versies van 'Casta Diva'. Er is maar één die dit stuk perfect kan zingen en dat is Maria Callas.
Zelfs in een live versie zingt ze deze aartsmoeilijke aria met een ingetogen emotie die het wereldse overstijgt. Als deze wereld ons ooit een glimp gunde van perfectie dan is het volgens ons 'Casta Diva'
Het was naast 'Also Sprach Zarahustra' altijd ons openingsnummer en zo zal het ook zijn op dit laatste optreden."
Ik ken jullie al méér dan 10 jaar. Ik was verschillende keren toeschouwer. Het ontroerde en maakte mij extatisch tegelijk. Bedankt voor de hartverwarmende boodschap wat jullie het publiek en mij schonken."
"Een mooier compliment kan je ons niet geven. Bedankt."
Nog een laatste boodschap voor de laatste live show?
"Het is een privé party. Enkel de invités van de organisatoren én enkele vrienden van mij komen erin. Het optreden viel toevallig samen met een verjaardagsfeestje van twee van mijn vrienden, daarom het besloten karakter.
Spijtig genoeg is mijn 'compagnon de route' The Lightman er niet bij, maar zonder hem was de ganse route tot nu niet mogelijk geweest. Deze laatste show is dan ook opgedragen aan hem.
Zoals gewoonlijk in zijn bijzijn start ik met het stuk 'Casta Diva' van 'Bellini' in de uitvoering van de enige die het ooit werkelijk kon zingen: Maria Callas. Het is muzikale perfectie en bijna niet van deze aarde. Het gaf ons altijd een kick om zoiets voor een fuifpubliek te draaien. Het stuk vat ook het concept John Solitude perfect samen: het is onze anthem. Daarna kan ik met een krop in de keel aan de popshow beginnen."
The ultimate playlist van DJ John Solitude en The Lightman v1_0 (in willekeurige volgorde)
- Casta Diva - Bellini (live versie door Maria Callas)
- Also Sprach Zarathustra - Richard Strauss (directed by Herbert Von Karajan)
- The Game Above My Head - Blancmange (Blancmange is één van de meest onderschatte groepen uit de jaren '80)
- Blind Vision - Blancmange
- Tanzmusik - Ralf & Florian (Kraftwerk blijft samen met Underworld ons stokpaardje. Het album 'The Man Machine' van Kraftwerk: geniaal. 'Computer World' van Kraftwerk is nog steeds de inspiratiebron van de huidige techno generatie)
- Eisbär - Grauzone
- Heroes (original version Christiane F. Soundtrack) - David Bowie
- Suspicious Minds - Elvis Presley
- Tinseltown In The Rain - Blue Nile
- The Ballad Of Lucy Jordan - Marianne Faithfull (de sublieme fusie tussen Georgio Moroder's synths en het melancholische van de hese stem van Faithful: heerlijk)
- I Feel Love - Donna Summer (de 12 inch remix van Patrick Cowley: hypnotische dansmuziek ten top)
- I've Seen That Face Before (Libertango) - Grace Jones (zelfs na haar 60 'ste kan zij nog steeds live een show neerzetten waar veel hedendaags talent bij verbleekt)
- This Must Be The Place - The Talking Heads (de 'intellectuele' groep van de eighties)
- The Passenger - Iggy Pop
- Dirty Boulevard - Lou Reed
- Waiting for a sunny day - Bruce Springsteen
- Thank You - Alanis Morisette
- Love Is A Stranger - Eurythmics
- Common People - Pulp
- Creep - Radiohead
- Fake Plastic Trees - Radiohead
- Everybody Knows - Leonard Cohen
- The End (live from the Hollywood bowl) - The Doors
- Riders On The Storm - The Doors
- Blauw - The Scene
- Icon - Daan
- Hopeloos - Will Tura
- De Aarde - Urbanus
- Ballad of Lucy Jordan - Marianne Faithfull
- New York - Frank Sinatra
- Running up that hill - Kate Bush
- Coïtus Interruptus - Fad Gadget
- Boy In The Bubble - Paul Simon
- Runaway - Kayne West
- Wish You Were Here - Pink Floyd
- Us and Them (live from - Pink Floyd
- Tusk - Fleetwood Mac
- Hotel California - Gypsy Kings (ja, voor één keer is de cover beter)
- Thunder - Ac Dc
- Never Take Me Alive - Spear of Destiny
- A Real Hero - College ft Cliff Martinez
- Oh Superman - Laurie Anderson
- Isolation - Joy Division
- Addicted to Love (12" version) - Robert Palmer
- Bad Moon Rising - Creedence Clearwater Revival
- Sympathy For The Devil - The Rolling Stones
- Alive - Josh Gabriel (om uit het venster bij te springen)
- Sweet Caroline - Neil Diamond
- Waiting For The Night - Depeche Mode
- All Apologies (acoustic version) - Nirvana
- Man in the Mirror - Michael Jackson (ja, we zijn er ons van bewust dat sommigen de studio versie 'klef' mogen vinden, maar als je zoals ik Jackson dit live zag neerzetten, dan wist je: het is zijn meest persoonlijke nummer en daarmee eindigde hij er ook mee, Jackson was waarlijk een verknipt muzikaal genie)
- Rez - Underworld (waarschijnlijk samen met 'Cowgirl' één van de meest hypnotische technonummers ooit gemaakt)
- 8 ball - Underworld
- Escape Velocity - Chemical Brothers
