Als je na minstens 5 Westmalle Triple's,
om 4 uur 's nachts in het gezelschap
van bekende onbekenden
en een welwillende barman
die de versterker plots op 10 draait:
'Wish you were here'
van Pink Floyd hoort.
En zij uit een lang verleden,
naar je lacht.
En jij lacht terug naar haar.
Want ze is niet als een slangenvel,
noch als de tijd,
zij is on-af-schudbaar.
Ja dan pas,
dan weet je:
Je hebt haar nog steeds lief.
