Literatuurtip van de dag:
Clifford A. Pickover, Chaos in Wonderland -visual adventures in a fractal world-, St.Martin's Griffin, New York, 1994
Clifford A. Pickover, Chaos in Wonderland -visual adventures in a fractal world-, St.Martin's Griffin, New York, 1994
Download muziektip van de dag:
Aphex Twin, Pulsewidth, Selected Ambient Works 85-92, Warp Records, England, 2008
Aphex Twin, Pulsewidth, Selected Ambient Works 85-92, Warp Records, England, 2008
"Did we come here to laugh or cry? Are we dying or are we being born?"
- Carlos Fuentes - Terra Nostra
- Carlos Fuentes - Terra Nostra
Mijn loyale lichtman zegt: "Komaan nog één toegift."
De zaak stond in roer-en-rep.
We hadden de feestgangers klaargestoomd.
De zaal als een hogedrukketel.
Het ventiel kon het elk moment begeven.
De politiecombi stond buiten klaar.
Om vee op stampede in te drijven.
Mijn loyale lichtman stookte het vreugdevuur nog wat op:
- "Nog één om ze volledig plat te walsen.", zegt de lichtman.
- "Seffens moet ik de meubels buitenzetten. Zorg godverdomme dat ze het kot niet afbreken", zegt de uitbater.
- "Ze zitten godverdomme toch al allemaal op je vrouw.", zeg ik tegen de uitbater.
Humor van het front.
Ik speelde hier een thuismatch.
Ik kende het publiek.
Hun tragedies en de drugs om ze te ontsnappen.
De hunne-en-de-mijne:
muziek, alcohol, tabak en geen-god-weet-wat-nog en vooral een massa legale prescripties door gelegitimeerde dealers.
Wij tastten de delicate lijn af,
tussen de drugconsumptie de hoogte indrijven,
maar zonder te veel 'collateral damage',
te veroorzaken aan de zaak en het cliënteel.
Voor hen was dit escapisme voor één nacht,
of al was het maar voor één moment.
Ik gunde het hen. Ik wist hoe het voelde.
Aan de ganse zooi te willen ontsnappen.
Zoals Alice die in het Wonderlandgat sprong.
Maar-permeteer-mij-u-te-vertellen:
op die zeldzame vlagen van inzicht,
voelde je een onzichtbare connectie.
Een ragfijne draad wat de homo informaticus verbond.
Zelfs al was je een doorwinterde atheïst.
Ons verlangen naar spiritualiteit, verbondenheid en troost bleef eindeloos.
Als DJ voelde ik mij als de priester van een Bacchus-hoogmis.
De lichtman, altijd 'in', om de grens nog wat verder op te schuiven zegt:
- "Komaan, nog één 'crowd-pleaser, John."
- een "crowd-pleaser" ttz was een sequentie van muzieknummers kiezen,
waarvan je er geheid op aankon dat de zaak zich registreerde op de schaal van Richter
Sommigen waanden zich dan in Griekenland,
waar men op het toppunt van een euforisch feest,
het servies tegen de vlakte keilde,
tot er geen inboedel meer over was.
Ik kon die impuls begrijpen,
maar de laatste tijd,
werd in Griekenland spijtig genoeg,
minder servies tegen de grond gegooid.
Zonde.
Als inleider tot de afsluiter koos ik 'comme d'habitude' voor 'Also Sprach Zarathustra'.
Blasfemie-als-het-op-minder-dan-volumesterkte-10-wordt-beluisterd.
"ALLES BLOKOPEN. ALLES GEVEN. HIER KOMT IE DIE SUPERATTRACTIE. ROULER", schreeuwt de lichtman.
Terwijl én-nog-één-én-nog-één Westmalle Tripel door mijn aderen hutste,
(om nog niet te spreken over het effect van de psilocybine paddestoelen)
in combinatie met de heerlijke legale drugs die ik op voorschrift consumeerde:
anafranil, maniprex, mirtazapine, staurodorm, ...
De ganse zooi door de lichtman met-gevoel-voor-humor-,
diezelfde avond vakkundig verwerkt tot één gemakkelijk verteerbaar geheel
in een omelet met verse frieten.
in een omelet met verse frieten.
De volstrekte waarheid was:
ik-gaf-er-geen-verrekte-zier-meer-om-wat-het-ook-was,
als-het-mij-maar-naar-ergens-anders-dan-een-"normaal'-bewustzijn-transporteerde.
Normaal was vooral strontvervelend.
Laat mij u vertellen dat ik weet hoe de staat van Nirvana (nee, niet de groep) aanvoelde.
Laat mij u vertellen dat ik het geheim van 'The Golden Dawn' ken.
Laat mij u vertellen dat synesthesie en symbiose mij niet vreemd zijn.
Laat mij u vertellen dat ik op mijn slechts krioelde op de grond van de mentale pijn.
Laat mij u vertellen dat ik op mijn best het uitschreeuwde van leven.
En laat mij u vooral vertellen dat het meest ultieme moment,
voor een uitzinnig publiek staan is,
die klaar is,
om alles kort-en-klein te slaan
in een staat van complete euforie.
Niet in een daad van destructie maar als een ode-aan-het-leven.
NIetzsche-mijn-favoriet-der-Goden-wist-het-altijd-al:
(Zelf)destructie is creatie.
Ik koos als afsluiter voor "I Just Can't Get Enough' van Depeche Mode, gemixt met een gangsta-rap.
Als een bezeten sjamaan ging ik tekeer aan de Pioneer-DJ-decks.
Als een bezeten sjamaan ging ik tekeer aan de Pioneer-DJ-decks.
Laat mij u vertellen dat er zo'n fenomeen bestaat als 'in-the-flow' zijn.
In het moment zijn. In de ademende porie van de tijd.
De lichtman gooide er de sirene in.
De schuiver van het mengpaneel uitzinnig op-en-neer bewegend.
En dat alles perfect in sync.
Ik zeg tegen de lichtman: "First class nose candy, man".
Want je moest je overmoedig energiek voelen,
voor je je aan zo'n stunt waagde voor een live publiek.
Die Peruvianen wisten verdomme nog welke bladeren te kauwen
voor ze de Machu Pichu beklommen.
De lichtman spoot als 'grande-finale'
de ganse zaak onder in een dikke rookwolk,
als een orgasme,
als een spetterende ejaculatie,
tot één wit geheel,
tot er geen onderscheid meer te onderscheiden was
Het effect was te voorspellen:
- glazen sneuvelden,
-'Just Can't Get Enough' werd meegescandeerd
En wie nog over voldoende motorische controle beschikte,
waagde zich aan een 'moonwalk'.
De uitbater kon het enkel nog aanschouwen en hopen dat het servies intact bleef.
Ja, op die luttele momenten van pure extase,
was er een gevoel van universele verbondenheid.
De zaal stond in lichterlaaie.
In een symbiose van muziek en licht.
Ik was in het moment.
In-the-flow.
- 'Laat mij niet gaan in een moment van depressie', zeg ik tegen de lichtman
'... maar in een staat van hypomanie'.
'... maar in een staat van hypomanie'.
- 'Let's go to the batmobile.', zegt de lichtman.
We hadden onze 'set' beëindigd met een ode-aan-het-leven. Met een popcornversie van de 9de van Beethoven.
Dat was het teken voor de lichtman en ik om het pandemonium te ontvluchten.
Voorbij de combi van de politie die klaarstond voor een fouille.
En voorbij de laatste bezemwagen.
Ja, nog steeds voorbij de laatste bezemwagen.
We knipoogden naar elkaar.
Zoals brothers-in-arms dat plachten te doen.
Met een knipoog naar Rudy De Leeuw en zijn onroerend vermogen.
We hadden het gewikt en gewogen en getoetst aan de maatstaven van het vrije onderzoek.
Dat was u toch wel bekend, het vrije onderzoek, Rudy?
De 4de macht -die van de waarlijk onafhankelijke vrije media- had het onkies bevonden, Rudy.
Laat mij u een huichelaar noemen.
Of in de volksmond die u vertegenwoordigd: "een bedrieger".
U-kent-die-volkse-taal-nog-wel-Rudy-of-bent-u-die vergeten?
Of nog in een jeugdiger working-class-heroes uitspraak: "You are full of crap."
Ik was in alle vormen van communicatie thuis:
- die van de cafépraat waar zij die zonder hoop komen,
- die van zij die zich in kostuum strategisch in eufemismen uitspreken,
- die van de valse profeten die het volk opjutten,
- die van zij die zich in een beerput probeerden te wassen.
De eerste vogels kwetterden.
Het was morgen.
De lichtman en ik keken elkaar aan.
Met een gevoel van wederzijdse instemming en zelfgenoegzaamheid.
Met een glimlach van onze ogen tot onze kin op onze lippen.
Ons geweten nog niet geheel bedorven.
Le point finale gemaakt.
Voor even, Voor het bederf ons inhaalde.
We wisten dat we het uiteindelijk niet konden halen,
maar het symbool van het verzet blééf overeind.
De lichtman zette in onze vluchtwagen "A Real Hero (and a human being)" van College en Electric Youth op en knipoogde naar mij.
Ik hoopte dat ik er één was, lichtman, al was het maar voor één moment,
als David die het haalde van Goliath.
De lichtman trapte politiek en ecologisch geheel incorrect plankgas.
Geheel incorrect deed ik mijn gordel niet om.
En als u dat niet begrijpt,
dan hebt u waarlijk niets van de voorgaande tekst begrepen.
Meeluisteren naar onze spetterende afsluiter? Klik hier.
