De gastschrijvers (deel 1)

De oprichter van dit weblog nodigde
enkele intimi uit om een gastbijdrage te leveren.

In de traditie van het internet gaven wij 'carte blanche'.
De teksten worden integraal en onverknipt gepresenteerd.


Gastschrijver 1 (J.N.)

"Hij speelde met zijn leven om toch een leven te hebben. Hij krioelde van woede om het wit rond zijn ogen te verbergen. Morgen zal het beter zijn als de waaroms zijn opgeklaard na een nacht woede-slapen. Slapen kan goed doen, alleen die kan is er teveel aan. Want wat na slapen als de ochtend dezelfde angsten brengt. Wat als de vragen nog meer gewicht dragen. Dan had men beter liggend gedronken de dag ervoor op de Romeinse manier, teveel. Neen geen Orangina dan. Met trage gedragingen moet men dan niet meer nadenken de volgende ochtend. Het spel kan dan herbeginnen op een soort slaafs dwanggedrag. Ik ben de ziel en hij de oorzaak. De schuld lekker afschuiven op oudjes en vooroudjes.

Ik speelde met mijn leven maar voelde daar niets bij. Helemaal niets. Raar toch dat het leven zo belangrijk kan zijn voor bepaalde mensen. Zo vasthouden aan regels, gewoontes en de gewone gang van zaken. Alsof het water aan hun mond staat te klotsen en de eik net naast hun staat. Een ijzersterke eik. Of is dat dan het leven, vasthouden en niet meer loslaten? Ik wil zoveel mogelijk loslaten, tot treurnis van mijn medemensen. Soms kan ze een mooie vrouw zijn, dat leven. Ze stinkt dan toch vreselijk uit haar mond. De stank loslaten is de boodschap! Mijn vriend stal de show door vrolijk op mijn milt te kloppen en te roepen niet los te laten. Vasthouden en doorgaan. Die stank is veel te mooi. Ik moest blijven leven als de vrolijke piet die zijn maskers niet kon afzetten. Altijd antwoorden aan de eeuwige vraag met de woorden “goed”, “heel goed” of “het kan niet beter”. Och ja misschien kon het ook niet beter, wie zal het zeggen. Ze zal toch veel beter moeten presteren om me hier te houden, of ik moet beter presteren om me bij haar te vleien. Ik doe eigenzinnig mijn eigen ding (vooral geen zin), steeds met een andere partner. Naargelang de partner niet wegtrekt, nietwaar. Maar dat wegtrekken geeft dan weer kleur aan mijn leven."