Boek van de dag:
'Ritualization of progress' - Ivan Illich (uit 'Deschooling Society')
"Once the self-taught man or woman has been discredited, all nonprofessional activity is rendered suspect. In school we are taught that valuable learning is the result of attendance; that the value of learning increases with the amount of input; and, finally, that this value can be measured and documented by grades and certificates.
In fact, learning is the human activity which least needs manipulation by others. Most learning is not the result of instruction. It is rather the result of unhampered participation in a meaningful setting."
Bijtijds vraag ik mij af welke ervaringen in een levensloop, de menselijke persoonlijkheid vormen, als er al sprake is van zoiets als een te vatten 'persoonlijkheid'.
Tijdens de storm van het leven, de eerste mentoren, de indrukken, de toegevoegde kennis, de genetische determinatie, de cultuur, de al dan niet vrijwillige of bewuste keuzes, ontstond er een referentiekader:
- de stugge filter die de menselijke perceptie (wat wij al dan niet bewust waarnamen),
- de interpretatie (hoe de perceptie wordt getransformeerd tot 'dit' heb ik gezien en dat denk of voel ik erbij)
- en de gevoels- en denkwereld bepaalde (ik voel of denk zus en zo).
Schrijvers onderzoeken de realiteit aan de hand van andere parameters dan wetenschappers.
Terwijl sociale wetenschappers, alle elementen die niet 'objectiveerbaar' zijn, buiten beschouwing laten om tot uitspraken te komen, die vaak, hoewel anders voorgesteld, slechts geldig waren binnen de restricties van het gesimplifieerde onderzoek, ploegden schrijvers stug voort via zelfonderzoek en communicatie in een vermetele poging 'de realiteit' te vatten in de letteren.
'Waarheid' wordt wat door de meerderheid als waarheid wordt aangenomen.
Zelfs de 'exacte' wetenschappen zijn al even tijd- en cultuurgebonden als de rots die tot zand wordt vermalen. Ze waren een zeer betrouwbare bron maar niettemin onvolledig. Het was onmogelijk om het geheel volledig te overzien en tot uitspraken te komen die volstrekt en tijdloos universeel geldig zouden zijn, als een richtsnoer.
Ons verlangen ernaar, zou even groot blijven, als de onmogelijkheid ertoe.
Misschien was het daarom dat sommige individuen zo'n fascinatie teweeg konden brengen:
de illusie dat zij kennis hadden van het tijdloze en hieruit volgde wat wij moesten doen.
Het is de rol die mythes, goddelijke figuren, priesters, sjamanen, sociale wetenschappers, psychiaters en schrijvers vervulden: als een al dan niet absolute landkaart voor de chaos fungeren.
Wanneer alles terug stil werd, na de indrukken van de dag, en alle stemmen tot stilte waren bedwongen, dacht ik na, over de dingen.
Ik handelde niet meer, ik overschouwde, reflecteerde met anderen of mijzelf, stelde terug alles in vraag.
En morgen was er terug een nieuwe dag, waarin ik handelde naar wat ik naar mijn beste maar beperkte inschattingsvermogen kon overzien.
Naar wat ik als mijn bescheiden en onvolmaakte vorm van waarheid beschouwde.
zondag, april 29, 2007
donderdag, april 19, 2007
DJ John Solitude LIVE - Underworld vs Paulo Freire
Muziektrack van de dag: "The Pedagogy Of Freedom" van Paulo Freire.
"I'm not impartial or objective. Not a fixed observer of fact and happening."
- "We willen dat je ze compleet uit hun bol laat gaan."
Sommige studenten hadden het geluk over een geniale mentor te beschikken.
Hetzij in de overgedragen letteren, hetzij in persoon.
Want sommige mentoren hun woord droeg zo wijd,
sprak zo tot de verbeelding en aanmoediging van zij die het hoorden,
dat zelfs in hun fysieke afwezigheid, hun invloed onmiskenbaar is en blijft.
Niet door slaafs opgelegde autoriteit,
niet door rampestampen,
maar uit erkenning in de harten en het geheugen van zij,
die er de ware mentoren aan laten herinneren,
dat hun levenswerk niet vergeefs is geweest.
Paulo Freire was zo'n visionaire pedagoog:
leren als een spiritueel proces.
"I'm not impartial or objective. Not a fixed observer of fact and happenings."
Zijn critici waren vooral te vinden onder hen die er in hun
"fixed point of objective view"
er nooit iets van konden, of zouden snappen.
Jaap Kruithof leerde,
vooreerst zijn studenten na te denken,
vooral niet te reproduceren.
Hij was één van de enige professoren destijds aan de RUG die met volle recht
een educator en mentor kon worden genoemd.
Hij stortte zijn 'leer' niet alleen uit over zijn studenten, hij vroeg ook wat zij dachten.
Leren als een proces van wederzijdse beïnvloeding.
Actief luisteren.
Interactie.
Het spirituele failliet van het klassiek onderwijs is te vinden in:
"de uiteenzetting."
Zo liet Kruithof zich ooit eens ontvallen:
- "Wie met een geldig argument mijn discours kan ondermijnen,
hoeft zelfs geen examen af te leggen."
Tot groot protest van zij die zich al op een potje gedichtje leren hadden verheugd.
Het had het effect wat hij beoogde:
mondige studenten die de letter van de meester in vraag stelden.
Verhitte discussies over de leerinhoud,
waardoor inhoud levende materie werd,
niet langer dode letter herkauwd naar het examen.
Gewikt en gewogen.
In het licht van de tijd.
Zoals het hoort met 'kennis'.
Een doorn in het oog van het onderwijssysteem,
geplaagd met overvolle klassen onder de noemer schaalvergroting,
waaraan zoveel 'socialistische' ministers hebben meegewerkt,
geilend en beoordelend op het uitspuwen van voorgekauwde definities,
en masturbatie van zij die ze bedachten.
Napraten én kritische analyses reproduceren,
maar ze niet zelf leren beoefenen.
Waar docenten onder het mom van kapitalistische efficiëntie,
éénzijdig in de rol van zender worden gedwongen met hun studenten als ontvanger.
En kwantiteit een synoniem voor kwaliteit werd.
Misschien is het daarom dat deze tijdsgeest zo wordt geplaagd
door een ontstellend gebrek aan originele ideeën, creativiteit en toenadering.
Daar dacht ik dus aan,
dat leek mij toepasselijk,
net voor ik,
aan een dj-set zou beginnen,
op uitnodiging van studenten van de Hogeschool.
Diezelfde Hogeschool waar ik jaren geleden als lid van de studentenraad meehielp een massaal opgevolgde studentenstaking op te zetten, wat het blauwe departementshoofd in nauwe schoentjes bracht, waardoor hij enige tijd later 'out of the picture' verdween.
Mijn docent van psychologie ontving mij enkele jaren geleden op een reuniefuif met de gevleugelde woorden: 'De beste student van SOAG.' Ik had bij hem destijds een 19/20 op een examen gescoord:
ongevraagd had ik een kritische analyse aan een examenvraag toegevoegd, waarin ik een vraag met een compleet andere bron belichtte dan de cursus én uit een denkbeeldig aangenomen perspectief.
Een oefening in transcendentie.
Op het gevaar af door andere docenten voor eigenzinnig versleten te worden (lees: bedreigend), hield ik op met dergelijke wapenfeiten. Op de middelbare school was ik nl. een zeer slechte leerling:
ik verveelde mij er voornamelijk te pletter.
Mijn jarenlange onthouding van alles wat maar naar klassiek onderwijs rook,
bleek uiteindelijk mijn spirituele en creatieve redding.
Ik werd een einzelgänger, het romanpersonage pseudoniem John Solitude werd geboren.
Heden gebruik ik dat pseudoniem nog steeds als intro voor elke d.j.-set,
Zoals hier,
op uitnodiging van de studenten van de Sociale Hogeschool,
voor het tribunaal van ex-docenten,
en met de groeten aan het ex-departementshoofd,
legde ik als statement een audio uittreksel van "Paulo Freire" himself op,
uit "The Pedagogy Of Freedom" met daaronder de euforische muziek van "Underworld".
- "We willen dat je ze compleet uit hun bol laat gaan."
Mijn "partner in crime" drukte op de sirene,
startte mijn intro "Please welcome, mister John Solitude."
ik maakte met midden- en wijsvinger het overwinningsteken naar het departementshoofd,
zag hoe een gefascineerde menigte studenten mij aankeek,
er niet aan gewoon een dj-set tot een statement te zien verworden.
Ze veerden op tijdens het minutenlang opgebouwde crescendo intro,
terwijl het audiofragment van Paulo Freire hen in de ban hield,
uitmondend in de harteklop en ontlading van het ritme.
En ik zei tegen de studentenvertegenwoordiger,
terwijl de zaak in een dansend extatisch pandemonium werd herschapen,
de zaalddeuren voor nog meer toegestroomde nieuwsgierigen werd afgesloten,
op last van de 'hulpdiensten':
"Onthoud vooral: het gaat hier niet over hen uit de bol laten gaan.
Het gaat hier over denken outside the box."
En als u zelf ook de intro van het boven besproken statement wil horen,
-met als enige voorwaarde dat u uw geluidsboxen op 10 zet-,
dan klikt u hier. U moet het wel effe unzippen (3 MB bestand).
"I'm not impartial or objective. Not a fixed observer of fact and happening."
- "We willen dat je ze compleet uit hun bol laat gaan."
Sommige studenten hadden het geluk over een geniale mentor te beschikken.
Hetzij in de overgedragen letteren, hetzij in persoon.
Want sommige mentoren hun woord droeg zo wijd,
sprak zo tot de verbeelding en aanmoediging van zij die het hoorden,
dat zelfs in hun fysieke afwezigheid, hun invloed onmiskenbaar is en blijft.
Niet door slaafs opgelegde autoriteit,
niet door rampestampen,
maar uit erkenning in de harten en het geheugen van zij,
die er de ware mentoren aan laten herinneren,
dat hun levenswerk niet vergeefs is geweest.
Paulo Freire was zo'n visionaire pedagoog:
leren als een spiritueel proces.
"I'm not impartial or objective. Not a fixed observer of fact and happenings."
Zijn critici waren vooral te vinden onder hen die er in hun
"fixed point of objective view"
er nooit iets van konden, of zouden snappen.
Jaap Kruithof leerde,
vooreerst zijn studenten na te denken,
vooral niet te reproduceren.
Hij was één van de enige professoren destijds aan de RUG die met volle recht
een educator en mentor kon worden genoemd.
Hij stortte zijn 'leer' niet alleen uit over zijn studenten, hij vroeg ook wat zij dachten.
Leren als een proces van wederzijdse beïnvloeding.
Actief luisteren.
Interactie.
Het spirituele failliet van het klassiek onderwijs is te vinden in:
"de uiteenzetting."
Zo liet Kruithof zich ooit eens ontvallen:
- "Wie met een geldig argument mijn discours kan ondermijnen,
hoeft zelfs geen examen af te leggen."
Tot groot protest van zij die zich al op een potje gedichtje leren hadden verheugd.
Het had het effect wat hij beoogde:
mondige studenten die de letter van de meester in vraag stelden.
Verhitte discussies over de leerinhoud,
waardoor inhoud levende materie werd,
niet langer dode letter herkauwd naar het examen.
Gewikt en gewogen.
In het licht van de tijd.
Zoals het hoort met 'kennis'.
Een doorn in het oog van het onderwijssysteem,
geplaagd met overvolle klassen onder de noemer schaalvergroting,
waaraan zoveel 'socialistische' ministers hebben meegewerkt,
geilend en beoordelend op het uitspuwen van voorgekauwde definities,
en masturbatie van zij die ze bedachten.
Napraten én kritische analyses reproduceren,
maar ze niet zelf leren beoefenen.
Waar docenten onder het mom van kapitalistische efficiëntie,
éénzijdig in de rol van zender worden gedwongen met hun studenten als ontvanger.
En kwantiteit een synoniem voor kwaliteit werd.
Misschien is het daarom dat deze tijdsgeest zo wordt geplaagd
door een ontstellend gebrek aan originele ideeën, creativiteit en toenadering.
Daar dacht ik dus aan,
dat leek mij toepasselijk,
net voor ik,
aan een dj-set zou beginnen,
op uitnodiging van studenten van de Hogeschool.
Diezelfde Hogeschool waar ik jaren geleden als lid van de studentenraad meehielp een massaal opgevolgde studentenstaking op te zetten, wat het blauwe departementshoofd in nauwe schoentjes bracht, waardoor hij enige tijd later 'out of the picture' verdween.
Mijn docent van psychologie ontving mij enkele jaren geleden op een reuniefuif met de gevleugelde woorden: 'De beste student van SOAG.' Ik had bij hem destijds een 19/20 op een examen gescoord:
ongevraagd had ik een kritische analyse aan een examenvraag toegevoegd, waarin ik een vraag met een compleet andere bron belichtte dan de cursus én uit een denkbeeldig aangenomen perspectief.
Een oefening in transcendentie.
Op het gevaar af door andere docenten voor eigenzinnig versleten te worden (lees: bedreigend), hield ik op met dergelijke wapenfeiten. Op de middelbare school was ik nl. een zeer slechte leerling:
ik verveelde mij er voornamelijk te pletter.
Mijn jarenlange onthouding van alles wat maar naar klassiek onderwijs rook,
bleek uiteindelijk mijn spirituele en creatieve redding.
Ik werd een einzelgänger, het romanpersonage pseudoniem John Solitude werd geboren.
Heden gebruik ik dat pseudoniem nog steeds als intro voor elke d.j.-set,
Zoals hier,
op uitnodiging van de studenten van de Sociale Hogeschool,
voor het tribunaal van ex-docenten,
en met de groeten aan het ex-departementshoofd,
legde ik als statement een audio uittreksel van "Paulo Freire" himself op,
uit "The Pedagogy Of Freedom" met daaronder de euforische muziek van "Underworld".
- "We willen dat je ze compleet uit hun bol laat gaan."
Mijn "partner in crime" drukte op de sirene,
startte mijn intro "Please welcome, mister John Solitude."
ik maakte met midden- en wijsvinger het overwinningsteken naar het departementshoofd,
zag hoe een gefascineerde menigte studenten mij aankeek,
er niet aan gewoon een dj-set tot een statement te zien verworden.
Ze veerden op tijdens het minutenlang opgebouwde crescendo intro,
terwijl het audiofragment van Paulo Freire hen in de ban hield,
uitmondend in de harteklop en ontlading van het ritme.
En ik zei tegen de studentenvertegenwoordiger,
terwijl de zaak in een dansend extatisch pandemonium werd herschapen,
de zaalddeuren voor nog meer toegestroomde nieuwsgierigen werd afgesloten,
op last van de 'hulpdiensten':
"Onthoud vooral: het gaat hier niet over hen uit de bol laten gaan.
Het gaat hier over denken outside the box."
En als u zelf ook de intro van het boven besproken statement wil horen,
-met als enige voorwaarde dat u uw geluidsboxen op 10 zet-,
dan klikt u hier. U moet het wel effe unzippen (3 MB bestand).
Abonneren op:
Posts (Atom)
