“Hela, gebeurt er hier nog iets?” vraagt mij een lezer.
Misschien is de missie van dit weblog bereikt als een laatstejaarsstudent in de journalistiek, een interview van je afneemt voor haar thesis. Over het grote waarom.
Dat interview geschiedde ondertussen: samen met een aantal andere burgerjournalisten werden wij thesis materiaal.
Misschien is de missie van dit weblog bereikt als mensen ons spontaan contacteren mét de vraag om geïnterviewd te worden.
Onze gestelde voorwaarde is en blijft: spontane –maar daarom niet minder doordachte- respons, geen ingeoefende nummertjes, geen (zelf)censuur; bij dat soort vereisten blijft hun voorwaarde vaak anonimiteit.
Het duidt op de (groeiende) kloof tussen de rol die mensen vervullen in het commerciële, publieke en private leven én hun bewustzijn als mens.
Is de respons van politieke figuren in de media dus vaak ook desinformatie, wanneer men het toetst aan de vraag om werkelijk antwoord te geven op de vraag?
Hoe er bijvoorbeeld werkelijk werd gecommuniceerd in de SP.A over het verdelen van de ministerportefeuilles; het niveau en het gênante antwoord erop is méér te vinden in een uitgelekte e-mail, dan in alle interviews samen die hierover werden gegeven. Het roept het beeld op van muffe achterkamertjes waar er heimelijk wordt gesmoesd over wie wel dan niet te elimineren, om vervolgens gezellig op een rijtje te klappen met een verwrongen glimlach op het partijcongres.
Ach, het waarlijk gruwelijke aan zo'n beeld. Een kotsreflex veert in mij op. Ziedaar, de gal.
Maar er is nog hoop voor het socialisme in de EU. In Duitsland scoorde “Die Linke” (ten koste van de gevestigde socialistische partij). Uiteraard zullen bont en neoblauw uitgeslagen socialisten al snel roepen dat “Die Linke” populisten of extremisten zijn.
De Belgische politologe Chantal Mouffe, verbonden aan het Centre for the Study of Democracy aan de Londense University, geeft in een recent interview (daterend 7 oktober in Knack) op de vraag “Hebben linkse partijen de affectieve dimensie verloren?” het antwoord: “Ja. Omdat ze ervan overtuigd zijn dat alle problemen op een strikt rationele manier kunnen worden opgelost. Dat is het beeld van de overlegdemocratie: als we met z’n allen aan tafel gaan zitten als gelijke en rationele burgers, dan vinden we altijd wel een consensus. En zo werkt politiek niet. Politiek heeft ook te maken met emoties.”
Dat als aanloop tot het hier binnenkort te verschijnen interview: wij stelden de vragen aan een Belgisch diplomaat. Geen diplomatiek voorgeschreven antwoorden maar echte respons.
Alle e-mails over interne zaken binnen het politieke establishment, organisaties, etc.
van eender welke strekking blijven uiteraard ook welkom. We zullen ze zelfs met groots plezier én ware minachting verspreiden.
Er gebeurt dus wel degelijk iets op dit weblog,
de sympathisanten én onze criticasters kunnen gerust zijn:
we gaan er zelfs nog een steviger lap op geven.
Wordt vervolgd.
