"The rise in funding costs had outpaced that endured by so-called euro peripherals of Greece, Ireland, Spain, Portugal and Italy.
"Because of its debt level, Belgium becomes a quasi peripheral,” said Stuart Thomson, a fund manager at Glasgow- based Ignis Asset Management, who helps oversee about $110 billion. “Belgium isn’t able to reduce its deficit through fiscal austerity at the moment.”
Belgium’s debt was 97 percent of gross domestic product in 2009, compared with 64 percent in Ireland, 115 percent in Greece, 53 percent in Spain, 77 percent in Portugal and 116 percent in Italy, according to EU data.
Efforts to reduce Belgium’s deficit have been hampered by a caretaker government as Di Rupo fought since the June 13 election to become the nation’s first native francophone prime minister since 1974."
Bloomberg 06-10-2010
zondag, oktober 10, 2010
zondag, oktober 03, 2010
De gastschrijvers (deel 2)
DJ John Solitude live at The Temple (JS)
Meeluisteren naar de intro?
Klik HIER .
Ik stap binnen in een te volgepakte zaal.
Via de noodingang.
Ik bleef mij afvragen waarom mensen hiervoor betaalden.
Terwijl ik enkel binnen stapte nét omdat ik werd betaald.
Mijn loyale lichtman vraagt mij of ik iets nodig heb.
Voor we "eraan beginnen".
Ik bestel zoals gewoonlijk
een Margarita met een dubbele shot tequila.
Om het geheel verteerbaar te houden.
“Nog iets?”, vraagt de lichtman.
Een retorische vraag.
Hij zal zoals gewoonlijk,
de rookmachine eerst opzetten,
tot niemand nog een steek voor ogen ziet.
Hij zal zoals gewoonlijk,
de lichten dimmen,
de versterker hoger draaien,
onze intro jingle erin gooien,
en mij zeggen:
“Laat het spektakel beginnen.”
Ik dacht aan mijn gage:
de glazen die werden geleegd.
Zo had de uitbater mij toegesproken:
“hoe meer omzet, hoe interessanter je percentage.”
MEER transpiratie, MEER consumptie,
MEER omzet, MEER percentage.
GROEI, GROEI, GROEI.
Simpel.
De loyale lichtman vroeg mij:
“Iets speciaal voor vanavond?”
En ik zei “comme d'habitude”:
een eclectische tour-de-force.
ALLES
met als gemene onderschrijvende deler
één aanhoudende postmoderne dreun.
Genrepuriteinen konden me wurgen.
Maar dit publiek haalde het dak eraf.
Ik gooide er
politieke speeches, tv-tunes, reclamespots,
koran verzen, gospel, een streepje Obama
en nog wat Duitse marsmuziek overheen,
naadloos afgemixt met een Vlaamse leeuw.
Op de videomuur,
liet de lichtman,
aandelenkoersen en Bernanke,
synchroon op de beat flikkeren.
Op en neer. Op en neer.
De lichtman projecteerde vooral goudstaven.
Massa’s goudstaven.
GET IT?
Eén gigantische audiovisuele aanslag op de zintuigen.
Daaronder verpakt nog zoiets als een boodschap.
Voor de meer-waarde-zoekers.
En de uitbater vond het allemaal ok,
zolang er maar gedanst en gezopen werd.
En finaal,
leeg - en uitgedraaid,
net voor het ochtendgloren,
haalde ik mijn oordoppen uit
en namen de lichtman en ik
de nooduitgang én de cash.
De zoveelste ‘performance’.
En vooral geld in onze zak.
De loyale lichtman zei,
comme d'habitude:
"Now that is entertainment.”
We namen er niets van au serieux.
Behalve dan de cash.
Meeluisteren naar de intro?
Klik HIER .
Ik stap binnen in een te volgepakte zaal.
Via de noodingang.
Ik bleef mij afvragen waarom mensen hiervoor betaalden.
Terwijl ik enkel binnen stapte nét omdat ik werd betaald.
Mijn loyale lichtman vraagt mij of ik iets nodig heb.
Voor we "eraan beginnen".
Ik bestel zoals gewoonlijk
een Margarita met een dubbele shot tequila.
Om het geheel verteerbaar te houden.
“Nog iets?”, vraagt de lichtman.
Een retorische vraag.
Hij zal zoals gewoonlijk,
de rookmachine eerst opzetten,
tot niemand nog een steek voor ogen ziet.
Hij zal zoals gewoonlijk,
de lichten dimmen,
de versterker hoger draaien,
onze intro jingle erin gooien,
en mij zeggen:
“Laat het spektakel beginnen.”
Ik dacht aan mijn gage:
de glazen die werden geleegd.
Zo had de uitbater mij toegesproken:
“hoe meer omzet, hoe interessanter je percentage.”
MEER transpiratie, MEER consumptie,
MEER omzet, MEER percentage.
GROEI, GROEI, GROEI.
Simpel.
De loyale lichtman vroeg mij:
“Iets speciaal voor vanavond?”
En ik zei “comme d'habitude”:
een eclectische tour-de-force.
ALLES
met als gemene onderschrijvende deler
één aanhoudende postmoderne dreun.
Genrepuriteinen konden me wurgen.
Maar dit publiek haalde het dak eraf.
Ik gooide er
politieke speeches, tv-tunes, reclamespots,
koran verzen, gospel, een streepje Obama
en nog wat Duitse marsmuziek overheen,
naadloos afgemixt met een Vlaamse leeuw.
Op de videomuur,
liet de lichtman,
aandelenkoersen en Bernanke,
synchroon op de beat flikkeren.
Op en neer. Op en neer.
De lichtman projecteerde vooral goudstaven.
Massa’s goudstaven.
GET IT?
Eén gigantische audiovisuele aanslag op de zintuigen.
Daaronder verpakt nog zoiets als een boodschap.
Voor de meer-waarde-zoekers.
En de uitbater vond het allemaal ok,
zolang er maar gedanst en gezopen werd.
En finaal,
leeg - en uitgedraaid,
net voor het ochtendgloren,
haalde ik mijn oordoppen uit
en namen de lichtman en ik
de nooduitgang én de cash.
De zoveelste ‘performance’.
En vooral geld in onze zak.
De loyale lichtman zei,
comme d'habitude:
"Now that is entertainment.”
We namen er niets van au serieux.
Behalve dan de cash.
Abonneren op:
Posts (Atom)
