Citaat van de dag:
"If you do not breathe through writing, if you do not cry out in writing, or sing in writing, then don't write, because our culture has no use for it.” - Anais Nin
Bijtijds vragen lezers mij, welke boeken ik zoal gelezen heb.
Dan krab ik in mijn haar en overspoelen mij de letteren.
't Is waar: ik beschouw mijzelf als relatief goed 'belezen' maar daartussen zit in retrospectie gezien ook héél wat verkwisting van het Amazonewoud.
U kunt zichzelf veel tijd besparen, door naargelang uw voorkeur een keuze te maken uit mijn 'shortlist'.
Weest gewaarschuwd: bent u een sensitief persoon, dan kunnen deze boeken uw levensvisie, - wandel en -handel beïnvloeden.
De inhoud en visie van volgende werken, is niet noodzakelijk de mijne, maar ik erken onderstaande werken als de meest geslaagde pogingen tot expressie van wat des mensen is. Waar mogelijk heb ik de Nederlandstalige titel gebruikt. Waar zelf in het Engels gelezen, de originele titel. Dat is hoogst inconsistent maar ik pretendeer dat ook niet te zijn.
In alfabetische auteursvolgorde, omdat top 10 lijstjes wanneer het over dergelijke werken als onderstaande gaat een blasfemie is.
- Anthierens, Johan - Niemands Meester, Niemands Knecht (verzameld journalistiek werk)
- Beckett, Samuel - Wachten Op Godot (theater)
- Brouwers, Jeroen - Zonsopgangen Boven Zee (roman)
- Bruce, Lenny - How To Talk Dirty And Influence People (autobiografie)
- Brusselmans, Herman - De Man Die Werk Vond (roman)
- Bukowski, Charles - Vrouwen (roman)
- Bukowski, Charles - Postkantoor (roman)
- Bourdieu, Pierre - Distinction: A Social Critique of the Judgement of Taste (sociologie)
- Campbell, Joseph - The Hero With A Thousand Faces (mythologie)
- Camus, Albert - De Vreemdeling (roman)
- Carroll, Lewis - Alice's Adventures In Wonderland (roman)
- Dagerman, Stig - Natte Sneeuw (kortverhalen)
- De Sade, D.A.F. - Juliette (roman)
- Houellebecq, Michel - Leven, Lijden, Schrijven, De Methode (filosofie)
- Houellebecq, Michel - Platform (roman)
- Hogan, Kevin - The Psychology of Persuasion: How to Persuade Others to Your Way of Thinking (psychologie)
- Huxley, Aldous - The Doors Of Perception (psychologie)
- Kruithof, Jaap - Het Neoliberalisme (filosofie)
- LaBerge, Steven - Exploring The World Of Lucid Dreaming (psychologie)
- Leary, Timothy - Flashbacks (biografie)
- Lynch, David - Catching the Big Fish: Meditation, Consciousness, and Creativity (filosofie)
- Nietzsche, Frederich - Also Sprach Zarahoustra (filosofie)
- Pessoa, Fernando - Het Boek Der Rusteloosheid (autobiografische roman)
- Plato - De Dialogen (filosofie)
- Saint-Exupery, Antoine - De Kleine Prins (roman)
- Vos Savant, Marilyn - Of Course I'm For Monogamy: I'm Also for Everlasting Peace and an End to Taxes (psychologie)
- Werner, Klaus; Weiss, Hans - Het Nieuwe Zwartboek Wereldmerken (onderzoekjournalistiek)
dinsdag, februari 27, 2007
maandag, februari 26, 2007
DJ John Solitude Live - De Indische Waterlelies
Citaat van de dag: 'It is what it is. And it's all over the place.' -
- David Lynch (de geniaalste cineast van de laatste decennia)
De glinstering van de lichtjes deed uw d.j. tijdens zijn aankondiging '... he took his straightjacket off, now he is all fired up and ready to go...' , niet denken aan de Schelde maar aan de Efteling elfjes.
Ja, die elfjes van de sprookjesattractie 'De Indische Waterlelies' in het Efteling park in Kaatsheuvel, Nederland.
En de Efteling elfjes associeerde ik met kleffe naiviteit uit triest teloor gegane tijden.
Want zo'n elf heb ik nooit gevonden.
Ik vind het nog steeds een gemis dat meisjes géén vleugels hebben.
Al beweren sommige feministen wanneer het over mannen gaat, dat ze die wel hebben.
De deprimerende gedachte moest dringend platgebeukt met gabber muziek.
Dat geheel overgoten met een kitscherige zomerhit om het geheel nog wat opzichtiger te maken.
Te appeleren aan dat laat-ons-nog-wat-fuiven-en-happy-zijn-gevoel-want-het-is-zaterdag-gevoel.
Zo geschiedde het, beste beeldbuiskinderen, dat uw d.j. van dienst, Freud indachtig, via vrije associatie, in minder dan twee minuten drie platen doorheen elkaar mixte.
Enkel De Fabelkrant tune had ik niet bij, want anders had ik die er ook nog doorheen gegooid.
En toen een compleet van de kaart zijnde, spaced-out danser mij kwam vragen:
- 'WHAT THE FUCK IS THIS?'
Zei ik: 'Is dat een retorische vraag?'
Waardoor ik, en passant, nog eens mijn eloquentie ten berde bracht.
... en dacht aan het bovenstaande citaat van Lynch, waardoor de cirkel van deze bijdrage weer rond is.
En u opnieuw kunt gaan lezen.
De Indische Waterlelies tune vs Gabber vs The Ketchup Song:
hier klikken
- David Lynch (de geniaalste cineast van de laatste decennia)
De glinstering van de lichtjes deed uw d.j. tijdens zijn aankondiging '... he took his straightjacket off, now he is all fired up and ready to go...' , niet denken aan de Schelde maar aan de Efteling elfjes.
Ja, die elfjes van de sprookjesattractie 'De Indische Waterlelies' in het Efteling park in Kaatsheuvel, Nederland.
En de Efteling elfjes associeerde ik met kleffe naiviteit uit triest teloor gegane tijden.
Want zo'n elf heb ik nooit gevonden.
Ik vind het nog steeds een gemis dat meisjes géén vleugels hebben.
Al beweren sommige feministen wanneer het over mannen gaat, dat ze die wel hebben.
De deprimerende gedachte moest dringend platgebeukt met gabber muziek.
Dat geheel overgoten met een kitscherige zomerhit om het geheel nog wat opzichtiger te maken.
Te appeleren aan dat laat-ons-nog-wat-fuiven-en-happy-zijn-gevoel-want-het-is-zaterdag-gevoel.
Zo geschiedde het, beste beeldbuiskinderen, dat uw d.j. van dienst, Freud indachtig, via vrije associatie, in minder dan twee minuten drie platen doorheen elkaar mixte.
Enkel De Fabelkrant tune had ik niet bij, want anders had ik die er ook nog doorheen gegooid.
En toen een compleet van de kaart zijnde, spaced-out danser mij kwam vragen:
- 'WHAT THE FUCK IS THIS?'
Zei ik: 'Is dat een retorische vraag?'
Waardoor ik, en passant, nog eens mijn eloquentie ten berde bracht.
... en dacht aan het bovenstaande citaat van Lynch, waardoor de cirkel van deze bijdrage weer rond is.
En u opnieuw kunt gaan lezen.
De Indische Waterlelies tune vs Gabber vs The Ketchup Song:
hier klikken
dinsdag, februari 20, 2007
DJ John Solitude Live - Wicked Game
“Rhythm is the true meditation.
You're there on the beat, or you're not. - Javier Garcia
De deernes in de zaal waren schaarsgekleed.
Seksualiteit hutste uit hun porieën.
Een ijskap smelte verder af.
Ik boog vanuit de afrodiscerende hoogte over de afzetting van de dj-booth en zei tegen een onbekende HAAR, daar in de diepte:
'Laat ons als ik klaar ben met draaien de formaliteiten achterwege laten.
We weten beiden waarvoor we hier zijn.'
Ze zei: 'Ja'
Gedecideerd.
Zoals ik mij voorstelde zoals het moest:
géén aftastende gesprekken,
géén twijfel
géén 'we spreken nog wel eens af'
MAAR
JA.
De lichtman startte mijn dj-set aankondiging:
' ... he is shy by nature, but here comes the beast. Please welcome Mr John Solitude.'
Ik startte 'Wicked Game' van Chris Isaak en vond dat het wel wat stomender mocht.
Hypnotischer.
Bezwerender.
Met de ene hand draaide ik het 'flanger' effect open, waardoor de gitaar riff van Chris Isaak nog etherischer werd. Met het andere oor luisterde ik als 'Oshawa' van Jake Fairley synchroon liep.
Ik keek haar strak in het gezicht en lipte alvast de tekst voor: 'What a wicked game to play.'
De 'highhat' van 'Oshawa' van Jake Fairley mixte ik er tergend langzaam in, als het voorspel klimmend naar een crescendo: de bombastische aanval van de vierkwarts maat.
Eén langgerekte orgasmische zucht van ontlading kronkelde door de zaal.
Haar lijf golfde als Medusa.
'I wanna fall in love ... with you', zong ze.
Klik hiernaast voor de klankband bij de tekst: DJ John Solitude Live - Wild At Heart
You're there on the beat, or you're not. - Javier Garcia
De deernes in de zaal waren schaarsgekleed.
Seksualiteit hutste uit hun porieën.
Een ijskap smelte verder af.
Ik boog vanuit de afrodiscerende hoogte over de afzetting van de dj-booth en zei tegen een onbekende HAAR, daar in de diepte:
'Laat ons als ik klaar ben met draaien de formaliteiten achterwege laten.
We weten beiden waarvoor we hier zijn.'
Ze zei: 'Ja'
Gedecideerd.
Zoals ik mij voorstelde zoals het moest:
géén aftastende gesprekken,
géén twijfel
géén 'we spreken nog wel eens af'
MAAR
JA.
De lichtman startte mijn dj-set aankondiging:
' ... he is shy by nature, but here comes the beast. Please welcome Mr John Solitude.'
Ik startte 'Wicked Game' van Chris Isaak en vond dat het wel wat stomender mocht.
Hypnotischer.
Bezwerender.
Met de ene hand draaide ik het 'flanger' effect open, waardoor de gitaar riff van Chris Isaak nog etherischer werd. Met het andere oor luisterde ik als 'Oshawa' van Jake Fairley synchroon liep.
Ik keek haar strak in het gezicht en lipte alvast de tekst voor: 'What a wicked game to play.'
De 'highhat' van 'Oshawa' van Jake Fairley mixte ik er tergend langzaam in, als het voorspel klimmend naar een crescendo: de bombastische aanval van de vierkwarts maat.
Eén langgerekte orgasmische zucht van ontlading kronkelde door de zaal.
Haar lijf golfde als Medusa.
'I wanna fall in love ... with you', zong ze.
Klik hiernaast voor de klankband bij de tekst: DJ John Solitude Live - Wild At Heart
maandag, februari 12, 2007
DJ John Solitude Live - Goes Eclectic
Citaat van de dag:
“Every man's work, whether it be literature or music or pictures or anything else, is always a portrait of himself, and the more he tries to conceal himself the more clearly will his character appear in spite of him.” - Samuel Butler
- 'Doe waar wij je voor uitnodigen', zei hij.
- 'Wat mag dat dan wel zijn?', vroeg ik.
- 'Dat je dat nog moet vragen. Begin er maar aan.'
Ik stak mijn openingsjingle in de cd-player, klaar om op play te duwen maar ik overschouwde eerst de zaal.
O B S E R V A T I E
'Futloos', zo dacht ik. 'Huppelen precies rond met een borstelsteel in hun kont.'
Dit vroeg om drastische audiomaatregelen.
'Seconds' van The Human League lag op de draaitafel.
Briljant nummer, daar niet van maar de reactie van de zaal was zip.
Ik wilde er een harteklop aan toevoegen. Eén van opwinding.
En toen bedacht ik, weet ik waar ik het vandaan haalde uit mijn chaotische neurotransmittoren:
'Waarom geen Afrikaanse wereldmuziekdrumbeat mixen on the spot mixen met newwave?'
Misschien daarna 'You Are Sleeping' van PCM als teken van mijn verontwaardiging.
Hoe dan ook, plots lagen er tegelijk new-wave, wereldmuziek en techno tegelijk klaar voor de start. Het zou een eclectische 'tour de force' worden. Drie nummers tegelijk mixen en sychroon houden, eh bien, voor wat niet?
Om compleet in het rooie te gaan zou ik er ook nog een paar 'scratches' (DJ-jargon voor de plaat manueel tegenhouden, terugdraaien en met de schuiver van het mengpaneel spelen, zonder de maat te verliezen) in verwerken.
'Ik ga doen waar jullie mij voor uitgenodigd hebben. Je hoeft enkel mijn aankondiging te starten en ik zet er meteen de beuk in. En voor ik begin wil ik nog een Margarita, een pak Gauloises Blondes en een aansteker binnen handbereik. ', zei ik.
Het was heerlijk je even James Bond te wanen. Ik had de 'Wodka Martini Shaken Not Stirred' door een 'Margarita en een pak Gauloises Blondes' vervangen.
De man drukte op 'play', de aankondiging ging de ether in.
En dit was het resultaat: hier klikken.
Newwave versus wereldmuziek versus techno.
De wereld is holistisch.
“Every man's work, whether it be literature or music or pictures or anything else, is always a portrait of himself, and the more he tries to conceal himself the more clearly will his character appear in spite of him.” - Samuel Butler
- 'Doe waar wij je voor uitnodigen', zei hij.
- 'Wat mag dat dan wel zijn?', vroeg ik.
- 'Dat je dat nog moet vragen. Begin er maar aan.'
Ik stak mijn openingsjingle in de cd-player, klaar om op play te duwen maar ik overschouwde eerst de zaal.
O B S E R V A T I E
'Futloos', zo dacht ik. 'Huppelen precies rond met een borstelsteel in hun kont.'
Dit vroeg om drastische audiomaatregelen.
'Seconds' van The Human League lag op de draaitafel.
Briljant nummer, daar niet van maar de reactie van de zaal was zip.
Ik wilde er een harteklop aan toevoegen. Eén van opwinding.
En toen bedacht ik, weet ik waar ik het vandaan haalde uit mijn chaotische neurotransmittoren:
'Waarom geen Afrikaanse wereldmuziekdrumbeat mixen on the spot mixen met newwave?'
Misschien daarna 'You Are Sleeping' van PCM als teken van mijn verontwaardiging.
Hoe dan ook, plots lagen er tegelijk new-wave, wereldmuziek en techno tegelijk klaar voor de start. Het zou een eclectische 'tour de force' worden. Drie nummers tegelijk mixen en sychroon houden, eh bien, voor wat niet?
Om compleet in het rooie te gaan zou ik er ook nog een paar 'scratches' (DJ-jargon voor de plaat manueel tegenhouden, terugdraaien en met de schuiver van het mengpaneel spelen, zonder de maat te verliezen) in verwerken.
'Ik ga doen waar jullie mij voor uitgenodigd hebben. Je hoeft enkel mijn aankondiging te starten en ik zet er meteen de beuk in. En voor ik begin wil ik nog een Margarita, een pak Gauloises Blondes en een aansteker binnen handbereik. ', zei ik.
Het was heerlijk je even James Bond te wanen. Ik had de 'Wodka Martini Shaken Not Stirred' door een 'Margarita en een pak Gauloises Blondes' vervangen.
De man drukte op 'play', de aankondiging ging de ether in.
En dit was het resultaat: hier klikken.
Newwave versus wereldmuziek versus techno.
De wereld is holistisch.
zaterdag, februari 10, 2007
Inland Empire - De Filmgoden
Citaat van de dag:
'The ideas dictate everything. You have to believe that, or you're dead.'
- David Lynch.
Een tijdje geleden al dat ik recensies over films publiceerde.
Ik viel steevast terug op klassiekers of obscure parels en er zijn zeker meer diepgaande analyses dan de mijne te vinden op het internet.
Schrappen dus die rubriek.
Maar heden offreer ik u een slechts zeer beknopte analyse van één scène uit de nieuwe David Lynch 'Inland Empire'.
Een, zeker in de huidige tijdgeest,
compleet comprisloos meesterwerk dat zo gelaagd is in zijn opzet, dat een diepgaandere analyse ettelijke boekdelen zou vergen die niet anders dan simplistisch kunnen zijn.
Ik waarschuw de bioscoopganger in spé al beter op voorhand:
Lynch zijn nieuwe is een hallucinante, surrealistische totaalervaring, die lineair-causaal ingestelde kijkers een nachtmerrie zal bezorgen. De ganse film baadt in een dreigende sfeer regelrecht uit het onderbewustzijn en is een regelrechte aanslag op de klassieke beeldtaal.
Wat zeg ik: het is Lynch zijn nec plus ultra, de culminatie van Lynch zijn volstrekt unieke stijl, een geniaal meesterwerk.
Volgt, de analyse van een briljante scène:
Een bordkartonnen decor (duidelijk een verwijzing naar soapseries), drie personages dragen elk een konijnenkop:
- Eén personage doet de strijk en spreekt niet tijdens de scène.
M.a.w. door de konijnenkop die bij elk personage identiek is, kun je
als kijker niet uitmaken als het strijkende personage een man of een
vrouw is. Dit is meteen al een allusie op rollenpatronen: als kijker
denk je bijna automatisch dat het een vrouw is, want het beeld van de
huisvrouw wordt opgeroepen, terwijl je eigenlijk géén enkele visuele
of auditieve informatie hebt om zoiets te bepalen.
- De twee andere personages zitten naast elkaar in de huiskamerzetel.
Als kijker kun je enkel aan de stem uitmaken dat het om een vrouwelijk en mannelijk personage gaat. Het vrouwelijke personage maakt allusies op het vermoedelijke overspel van het mannelijke personage. Alles gebeurt op een vrij neutrale, bijna emotieloze manier à la 'laat ons hier eens als redelijke mensen over praten', wat natuurlijk ook al een illusie is.
En weer zet Lynch de kijker in de zeik: de drie personages dragen konijnenkoppen, dus het clichétafereel van man heeft vrouw bedrogen, wordt doorbroken. Alle drie de personages dragen immers een konijnenkop, inclusief diegene die de strijk doet. M.a.w. ze zijn alle drie, net als konijnen, seksueel polygame dieren. Zoiets als: de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.
Onder dit alles wordt een lachband gemonteerd: Lynch lacht hier het soapgehalte van de hele scène en de klassieke dramatiek weg: hij monteert met opzet de lachband op orgelpunten in het gesprek, waar normaal stilte of zwellende strijkers worden verwacht.
Tart uw brein en zintuigen en ren meteen naar de bioscoop voor een geestesverruimende ervaring.
Ik viel steevast terug op klassiekers of obscure parels en er zijn zeker meer diepgaande analyses dan de mijne te vinden op het internet.
Schrappen dus die rubriek.
Maar heden offreer ik u een slechts zeer beknopte analyse van één scène uit de nieuwe David Lynch 'Inland Empire'.
Een, zeker in de huidige tijdgeest,
compleet comprisloos meesterwerk dat zo gelaagd is in zijn opzet, dat een diepgaandere analyse ettelijke boekdelen zou vergen die niet anders dan simplistisch kunnen zijn.Ik waarschuw de bioscoopganger in spé al beter op voorhand:
Lynch zijn nieuwe is een hallucinante, surrealistische totaalervaring, die lineair-causaal ingestelde kijkers een nachtmerrie zal bezorgen. De ganse film baadt in een dreigende sfeer regelrecht uit het onderbewustzijn en is een regelrechte aanslag op de klassieke beeldtaal.
Wat zeg ik: het is Lynch zijn nec plus ultra, de culminatie van Lynch zijn volstrekt unieke stijl, een geniaal meesterwerk.
Volgt, de analyse van een briljante scène:
Een bordkartonnen decor (duidelijk een verwijzing naar soapseries), drie personages dragen elk een konijnenkop:
- Eén personage doet de strijk en spreekt niet tijdens de scène.
M.a.w. door de konijnenkop die bij elk personage identiek is, kun je
als kijker niet uitmaken als het strijkende personage een man of een
vrouw is. Dit is meteen al een allusie op rollenpatronen: als kijker
denk je bijna automatisch dat het een vrouw is, want het beeld van de
huisvrouw wordt opgeroepen, terwijl je eigenlijk géén enkele visuele
of auditieve informatie hebt om zoiets te bepalen.
- De twee andere personages zitten naast elkaar in de huiskamerzetel.
Als kijker kun je enkel aan de stem uitmaken dat het om een vrouwelijk en mannelijk personage gaat. Het vrouwelijke personage maakt allusies op het vermoedelijke overspel van het mannelijke personage. Alles gebeurt op een vrij neutrale, bijna emotieloze manier à la 'laat ons hier eens als redelijke mensen over praten', wat natuurlijk ook al een illusie is.
En weer zet Lynch de kijker in de zeik: de drie personages dragen konijnenkoppen, dus het clichétafereel van man heeft vrouw bedrogen, wordt doorbroken. Alle drie de personages dragen immers een konijnenkop, inclusief diegene die de strijk doet. M.a.w. ze zijn alle drie, net als konijnen, seksueel polygame dieren. Zoiets als: de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet.
Onder dit alles wordt een lachband gemonteerd: Lynch lacht hier het soapgehalte van de hele scène en de klassieke dramatiek weg: hij monteert met opzet de lachband op orgelpunten in het gesprek, waar normaal stilte of zwellende strijkers worden verwacht.
Tart uw brein en zintuigen en ren meteen naar de bioscoop voor een geestesverruimende ervaring.
donderdag, februari 08, 2007
Jaap Kruithof - For President
Citaat van de dag:
"Een goede plaats om te beginnen is waar je nu bent." - Jaap Kruithof
Opgedragen aan Jaap Kruithof
Schrijvers herinneren of bedenken verhalen, of een beetje van de twee, en schrijven ze neer, zodat ze bewaard blijven.
Omdat er dingen zijn, echt gebeurd, die het waard zijn om te worden bewaard.
Omdat ze het gewone overstijgen of juist niet.
Dan schrijven ze uit protest omdat er niets werd bewaard.
Ik was 21 en had nog nooit een auditorium van een universiteit of hogeschool van binnenuit gezien.
Omdat er dingen zijn, echt gebeurd, die het waard zijn om te worden bewaard.
Omdat ze het gewone overstijgen of juist niet.
Dan schrijven ze uit protest omdat er niets werd bewaard.
Ik was 21 en had nog nooit een auditorium van een universiteit of hogeschool van binnenuit gezien.
Dat leek voor anderen weggelegd, uit andere gezinnen die in mooie huizen woonden en andere kleren droegen.
Ze spraken een vreemde taal, die mensen, met woorden die ik vaak niet begreep.
Sommigen leken voortdurend naar beneden te kijken, daar vanuit de hoogte.
Bij anderen voelde ik mij onzeker, alsof ze meer wisten en ik mij stom voelde.
Een vriend durfde zich in te schrijven in dat gebouw waar die rare mensen al die moeilijke woorden leerden.
Hij wou wel eens weten waar ze het over hadden.
En na verloop van tijd zei die vriend tegen mij:
'Er is daar een man, een professor en daar moet je eens naar gaan luisteren.'
En ik vroeg als ik daar wel binnenmocht, want ik was geen student.
Misschien paste ik daar niet.
Misschien zou ik verkeerde of domme dingen zeggen.
Misschien zouden ze het aan mij zien dat ik daar niet thuishoorde.
'Maar het is groot daarbinnen, heel groot, er kunnen een paar honderd mensen in', zei mijn vriend.
En dat er 'heel wat mensen komen die ook niet ingeschreven zijn om te luisteren naar die man.'
Ik zou niet opvallen. En maar goed ook, want ik was dat niet gewoon dat soort dingen.
Een kalende man met een boos gezicht stapte ruim twintig minuten te laat de grote zaal binnen.
De klapstoeltjes zaten vol, op de treden zaten nog meer mensen.
Alsof er een popconcert zou beginnen.
Maar hij sprak enkel, over de dingen.
En dan zei hij ook nog hoe dat noemde al die dingen.
En even was het, alsof hij voor mij alleen sprak.
Ik weet niet meer precies wat hij allemaal zei,
Ze spraken een vreemde taal, die mensen, met woorden die ik vaak niet begreep.
Sommigen leken voortdurend naar beneden te kijken, daar vanuit de hoogte.
Bij anderen voelde ik mij onzeker, alsof ze meer wisten en ik mij stom voelde.
Een vriend durfde zich in te schrijven in dat gebouw waar die rare mensen al die moeilijke woorden leerden.
Hij wou wel eens weten waar ze het over hadden.
En na verloop van tijd zei die vriend tegen mij:
'Er is daar een man, een professor en daar moet je eens naar gaan luisteren.'
En ik vroeg als ik daar wel binnenmocht, want ik was geen student.
Misschien paste ik daar niet.
Misschien zou ik verkeerde of domme dingen zeggen.
Misschien zouden ze het aan mij zien dat ik daar niet thuishoorde.
'Maar het is groot daarbinnen, heel groot, er kunnen een paar honderd mensen in', zei mijn vriend.
En dat er 'heel wat mensen komen die ook niet ingeschreven zijn om te luisteren naar die man.'
Ik zou niet opvallen. En maar goed ook, want ik was dat niet gewoon dat soort dingen.
Een kalende man met een boos gezicht stapte ruim twintig minuten te laat de grote zaal binnen.
De klapstoeltjes zaten vol, op de treden zaten nog meer mensen.
Alsof er een popconcert zou beginnen.
Maar hij sprak enkel, over de dingen.
En dan zei hij ook nog hoe dat noemde al die dingen.
En even was het, alsof hij voor mij alleen sprak.
Ik weet niet meer precies wat hij allemaal zei,
want soms was het niet gemakkelijk,
maar ik begreep het.
Hij was interessant om naar te luisteren
en daarom deed ik mijn best,
want hoe meer hij zei,
hoe meer ik wou weten.
Alsof hij de woorden tot zinnen verbond,
Alsof hij de woorden tot zinnen verbond,
de verbanden legde die ik niet kon vinden,
niet zoals hij dat kon.
Met zo'n vuur en zo'n overtuiging als hij het deed.
Ja, hij ontroerde mij diep. Dat vooral.
En toen stopte hij met spreken, duidelijk vermoeid.
Mijn vriend vroeg mij:
'Wil je niet meerijden met hem naar Oostende. Hij moet daar vanavond ook nog spreken.'
Dat leek bijna ongepast, die gedachte, om zoiets te durven vragen.
Ik was veel te klein en hij veel te groot.
Met zo'n vuur en zo'n overtuiging als hij het deed.
Ja, hij ontroerde mij diep. Dat vooral.
En toen stopte hij met spreken, duidelijk vermoeid.
Mijn vriend vroeg mij:
'Wil je niet meerijden met hem naar Oostende. Hij moet daar vanavond ook nog spreken.'
Dat leek bijna ongepast, die gedachte, om zoiets te durven vragen.
Ik was veel te klein en hij veel te groot.
En hij leek moe die man na zolang te praten en op vragen te antwoorden.
Maar mijn vriend stapte al naar voren, naar de professor.
Ik wou snel naar buiten lopen, alsof ik daar niet hoorde te zijn.
Maar mijn vriend riep naar mij. De man knikte dat het goed was, dat ik mee mocht met hem.
Met knikkende knieën en een krop in de keel, zocht ik de treden.
Nu mocht ik vooral niet vallen. Dan zou ik wel heel belachelijk zijn.
En hij zei: 'Kom maar mee.'
En ik ging mee met die grote meneer.
Hij die nog maar pas tot al die mensen sprak, zei iets tegen mij.
We gingen naar zijn auto. Een heel gewone, ik dacht dat hij met zo'n dure reed.
We reden naar Oostende en weer sprak hij over de dingen.
Hij vroeg mij 'Wat ik ervan vond?'.
Ik moest lang nadenken.
Misschien zou ik de verkeerde woorden zeggen,
Maar mijn vriend stapte al naar voren, naar de professor.
Ik wou snel naar buiten lopen, alsof ik daar niet hoorde te zijn.
Maar mijn vriend riep naar mij. De man knikte dat het goed was, dat ik mee mocht met hem.
Met knikkende knieën en een krop in de keel, zocht ik de treden.
Nu mocht ik vooral niet vallen. Dan zou ik wel heel belachelijk zijn.
En hij zei: 'Kom maar mee.'
En ik ging mee met die grote meneer.
Hij die nog maar pas tot al die mensen sprak, zei iets tegen mij.
We gingen naar zijn auto. Een heel gewone, ik dacht dat hij met zo'n dure reed.
We reden naar Oostende en weer sprak hij over de dingen.
Hij vroeg mij 'Wat ik ervan vond?'.
Ik moest lang nadenken.
Misschien zou ik de verkeerde woorden zeggen,
daar was ik bang voor.
Toen zei ik het, met een trillende stem.
En hij zei tot mijn grote opluchting dat het 'heel goed gedacht' was.
Hij vroeg mij zelfs 'als ik al over die dingen had nagedacht'.
Weer mocht ik iets zeggen. Ik vroeg hem zelfs wat hij daarover dacht.
En weer ontroerde hij mij diep met zijn antwoord.
Zo reden we naar Oostende, al pratend over de dingen.
Ik herinner mij dat hoe langer we reden, hoe meer hij vroeg.
Tot ik praatte zonder overslaande stem.
Toen zei ik het, met een trillende stem.
En hij zei tot mijn grote opluchting dat het 'heel goed gedacht' was.
Hij vroeg mij zelfs 'als ik al over die dingen had nagedacht'.
Weer mocht ik iets zeggen. Ik vroeg hem zelfs wat hij daarover dacht.
En weer ontroerde hij mij diep met zijn antwoord.
Zo reden we naar Oostende, al pratend over de dingen.
Ik herinner mij dat hoe langer we reden, hoe meer hij vroeg.
Tot ik praatte zonder overslaande stem.
Alsof ik zomaar tot een gewoon iemand sprak. Een man zoals een ander en toch zo bijzonder.
Die man,
dat gesprek,
die mijn leven ingrijpend veranderde,
heet Jaap Kruithof.
Bedankt Jaap.
Die man,
dat gesprek,
die mijn leven ingrijpend veranderde,
heet Jaap Kruithof.
Bedankt Jaap.
dinsdag, februari 06, 2007
Ehren Watada - For President
Citaat van de dag: “In Christian tradition, ethicists insist on the absolute primacy of obeying one’s conscience. It is a categorical imperative… I pray for you fervently and those who will sit in judgement on you.” - Desmond Tutu (laureaat nobelprijs)
Zelf ben ik legerdienstweigeraar.
Destijds stond er onaangekondigd een combi voor mijn huisdeur om mij vriendelijk doch met aandrang mee te nemen voor een verklaring naar het politiebureau bij de B(ijzondere) O(psporings) B(rigade).
Het leek toen cynisch dat het weigeren om mee te stappen in de 'Befehl ist befehl' - filosofie die nog altijd eigen is aan de krijgsmacht, bestraft werd met psychologische intimidatie en een plaatsje op de lijst van subversieve individuen. Hier in België kwam daar destijds een termijn van twintig maanden burgerdienst aan een hongerloon bovenop.
Niet dat ik geloof dat alles kan opgelost worden met rede en overleg.
De mensheid in zijn geheel is er simpelweg een te agressieve roofdiersoort voor.
Maar ik gaf als argument dat als ik ooit die ultieme keuze zou moeten maken om uit zelfbehoud een ander van het leven te beroven, dat er niemand anders dan mijzelf daar rechter over zal zijn.
Want geloof mij vrij: ik ben in staat om iemand te vermoorden, net als u, ook al weet u dat misschien nog niet.
En ik heb ook niet geweigerd omdat ik geloof dat het leven ten alle tijde heilig is.
Want ik ken de ziekenhuiskamers met een kruis aan de muur, waar kankerpatiënten tot de dood uitgehongerd worden onder het eufemisme 'palliatieve zorgen'.
Ja, ik zette mijn handtekening onder wilsbeschikkingen, waardoor mensen konden sterven.
Ja, ik was erbij toen die laatste zucht te horen was na een leven geëindigd in mensonwaardig verval.
Ja, soms verlangde ik dat ik met eenzelfde vredevolle zucht van afscheid kon heengaan.
En ik voel een rilling van ontroering door mij heen trekken, als ik verneem dat luitenant Ehren Watada weigert naar Irak te vertrekken met als argument dat de oorlog gestart is onder valse voorwendselen.
Zoals velen voor hem, en velen zal na hem, zal hij de prijs betalen voor een keuze gebaseerd op glasheldere rede en onweerlegbare argumentatie.
Maar laat mij jullie één ding zeggen, vaandelzwaaiers, kuddedieren en zij die berusten in stilzwijgen:
jullie zijn niet van ons af.
maandag, februari 05, 2007
140 BMP
Muziektrack van de dag: beluisteren: 'DJ John Solitude Live Trance Sessie'
Ik inhaleerde stevig, mijzelf 'comme 'd habitude' niet bewust van de waarschuwing op het sigarettenpakje. Eerlijk gezegd was ik al sinds jaren niet meer van plan voor kwantiteit in levensjaren te gaan.
Maar ik was wel klaar voor het moment waarop mijn aankondiging 'Please welcome Mister John Solitude' de ether inging en ik vliegensvlug tussen twee decks moest schakelen.
Honderdveertig slagen per minuut is het hartritme van iemand die in staat van paniek, fysieke inspanning of in aangenaam opgewonden staat van extase verkeert. Ik mikte tijdens dj-sessies op het laatste. Opdrachten tot trance sessies hadden dan ook meer gemeen met een sjamaans ritueel.
Intellectuelen die zich niet durven of kunnen overgeven aan de trance-ervaring (wellicht is angst voor het verlies aan ego de meest essentiële oorzaak; het ego dat steeds probeert te benoemen m.a.w. afstand nemen tot de fenomenen terwijl de essentie van de ervaring net versmelting met de fenomenen is), zullen nooit begrijpen wat de 'appeal' is van house - of technomuziek.
Nee, noch complexe melodie, noch ingenieuze compositie staan hier op het voorplan en dus kan deze muziekstroming ook niet volgens die klassieke muzieknormen worden beoordeeld.
De beste muziek in dit vaak verhuisde genre slaagt erin een hedendaagse variant van zintuiglijke waarneming op te wekken die bijna zo oud is als de mensheid, of beter gekend als 'trance'.
Een tijdelijke staat van zijn, niet langer bepaald door controle over de fenomenen maar overgave aan de in dit geval louter audio (trancemuziek)-visuele (licht) input.
Voor de dj een mentale en fysieke beproeving om de 'flow' gaande te houden, voor het publiek die zich ertoe openstelt een egobevrijdende ervaring.
Luister mee naar DJ John Solitude door te klikken naast de muziektrack van de dag.
Ik inhaleerde stevig, mijzelf 'comme 'd habitude' niet bewust van de waarschuwing op het sigarettenpakje. Eerlijk gezegd was ik al sinds jaren niet meer van plan voor kwantiteit in levensjaren te gaan.
Maar ik was wel klaar voor het moment waarop mijn aankondiging 'Please welcome Mister John Solitude' de ether inging en ik vliegensvlug tussen twee decks moest schakelen.
Honderdveertig slagen per minuut is het hartritme van iemand die in staat van paniek, fysieke inspanning of in aangenaam opgewonden staat van extase verkeert. Ik mikte tijdens dj-sessies op het laatste. Opdrachten tot trance sessies hadden dan ook meer gemeen met een sjamaans ritueel.
Intellectuelen die zich niet durven of kunnen overgeven aan de trance-ervaring (wellicht is angst voor het verlies aan ego de meest essentiële oorzaak; het ego dat steeds probeert te benoemen m.a.w. afstand nemen tot de fenomenen terwijl de essentie van de ervaring net versmelting met de fenomenen is), zullen nooit begrijpen wat de 'appeal' is van house - of technomuziek.
Nee, noch complexe melodie, noch ingenieuze compositie staan hier op het voorplan en dus kan deze muziekstroming ook niet volgens die klassieke muzieknormen worden beoordeeld.
De beste muziek in dit vaak verhuisde genre slaagt erin een hedendaagse variant van zintuiglijke waarneming op te wekken die bijna zo oud is als de mensheid, of beter gekend als 'trance'.
Een tijdelijke staat van zijn, niet langer bepaald door controle over de fenomenen maar overgave aan de in dit geval louter audio (trancemuziek)-visuele (licht) input.
Voor de dj een mentale en fysieke beproeving om de 'flow' gaande te houden, voor het publiek die zich ertoe openstelt een egobevrijdende ervaring.
Luister mee naar DJ John Solitude door te klikken naast de muziektrack van de dag.
zaterdag, februari 03, 2007
De bombardeur
Muziektrack van de dag: 'Stiekem Gedanst' - Toontje Lager
"Ik denk niet dat je me hebt zien staan kijken
Ik was die jongen met die vage blik
Ik was die jongen die losjes wou lijken
Niet te onschuldig en zeker niet te dik.
Ik heb gedanst zonder te bewegen
Met een gemak zoals je zelden ziet
Misschien kom ik je morgen tegen
Misschien is het wel wel beter van niet.
Ik heb stiekem met je gedanst
Ik hoop dat je het leuk vond."
DE BOMBARDEUR
Na zijn bombardementen
Een flikkerend kaarslichtje
Het stond overeind, ze was gebleven.
Hij stelde zichzelf voor een piloot te zijn
Die een vlucht vond in een vacuum zonder sterren
Heel al overschouwend, niet onderhevig aan de zwaartekracht
Haar onooglijk lichtje vulde hem met verlangen
Maar de GPS werkte niet
"Ik denk niet dat je me hebt zien staan kijken
Ik was die jongen met die vage blik
Ik was die jongen die losjes wou lijken
Niet te onschuldig en zeker niet te dik.
Ik heb gedanst zonder te bewegen
Met een gemak zoals je zelden ziet
Misschien kom ik je morgen tegen
Misschien is het wel wel beter van niet.
Ik heb stiekem met je gedanst
Ik hoop dat je het leuk vond."
DE BOMBARDEUR
Na zijn bombardementen
Een flikkerend kaarslichtje
Het stond overeind, ze was gebleven.
Hij stelde zichzelf voor een piloot te zijn
Die een vlucht vond in een vacuum zonder sterren
Heel al overschouwend, niet onderhevig aan de zwaartekracht
Haar onooglijk lichtje vulde hem met verlangen
Maar de GPS werkte niet
donderdag, februari 01, 2007
De Gravure
Muziektrack van de dag: 'Same Old Scene' - Roxy Music
"In our lighter moments
Precious few
It's all that heavy weather
We're going through
When I turn the corner
I can't believe
It's still the same old movie
That's haunting me"
Een niet-participerend observant, dat was ik: maandenlang al had ik haar in het vizier.
Geen interactie, zelfs geen abusievelijk oogcontact.
Hoe laat ze binnenstapte in de grootkeuken.
Ze betrad de treden één voor één, stapvoets.
Verzonken in haar sigaretritueel, voor ze door de draaideur dwarrelde als een herfstblad.
Ik vormde een karakter.
Etste haar, zoals ik haar graag zag.
Tot de volmaakte gravure.
En nu, vooral nu, mocht ik niet dezelfde fout maken.
Door bvb. met haar te praten.
"In our lighter moments
Precious few
It's all that heavy weather
We're going through
When I turn the corner
I can't believe
It's still the same old movie
That's haunting me"
Een niet-participerend observant, dat was ik: maandenlang al had ik haar in het vizier.
Geen interactie, zelfs geen abusievelijk oogcontact.
Hoe laat ze binnenstapte in de grootkeuken.
Ze betrad de treden één voor één, stapvoets.
Verzonken in haar sigaretritueel, voor ze door de draaideur dwarrelde als een herfstblad.
Ik vormde een karakter.
Etste haar, zoals ik haar graag zag.
Tot de volmaakte gravure.
En nu, vooral nu, mocht ik niet dezelfde fout maken.
Door bvb. met haar te praten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
