For President: Mevrouw Christine Schurmans

"Eén van de drie rechters was er op het einde niet bij.

Zij had alarm geslagen over onregelmatigheden
in de rechtsgang."

Vragen van lezers

Terug een rondje vragen van lezers:

"Wie is The Lone Ranger?"

Men neme één groot luisterend oor én de olijke avonturen in wonderland van:

1) twee postbodes (waarvan één Bukowski-fan, want Bukowski werkte ook bij de post)
2) één ex-croupier, ook statisticus én beroepsgokker (heden vermist in het pokercircuit)
3) één maatschappelijk werker (steeds garant voor verhalen over menselijke miserie)
4) één leraar moraalwetenschappen (waarlijk een ex-flik met racistische anekdotes à volonté)
5) één verkoper van bedrijfsinformatie (met vaak een kater)
6) één whizkid (gespecialiseerd in het succesvol de- en zelfs remonteren van computers)
7) één Belgisch diplomaat (fan van Stig Dagerman, Jeroen Brouwers, Jerzy Kosinski, Fernando Pessoa
maar ook de duurdere geneugtes des levens)


men roere:

1) in deze surrealistische hutsepot van ingrediënten

2) men noeme hen
'de ridders van de ronde tafel'

3) menne verzamelt hen en ...


men bekome:

De blogspot The Lone Ranger (ooit voor de lol opgestart in 2005,
nu een steeds populairder wordende verzamelplaats voor 'all things human'). Als het hier zo doorgaat dan gaan we hier nog reclame moeten plaatsen,
om het om zeep te helpen.


"Wat betekent de verwijzing naar The Lone Ranger?"

The Lone Ranger verwijst naar een radio-programma,
later zwart-wit tv-serie uit de jaren 40 met als hoofdpersonage een gemaskerde cowboyheld. U snapt de connotatie: wij zijn ook gemaskerd, net zoals 'Daft Punk' maar dat terzijde.

The Lone Ranger verwijst ook naar Joseph Campbell's
'The hero with a thousand faces.'

John Solitude verwijst dan weer naar 'John Doe'.
De naam 'John Doe' wordt gebruikt als (gemeen)naam bij een actie, discussie of platform, waarbij de ware identiteit van de auteurs onbekend is of bewust wordt weerhouden.
We eren hiermee de grote Johan Anthierens die zijn eerste bijdragen in Knack plaatste onder het pseudoniem 'Wounded Knee'.

De 'condition humaine' verwijst naar een boek van Andre Malraux en de stelling, dat de mens zowel het meest nobele als wreedaardigste in zich draagt of maw een duaal en ambivalent wezen is, tragisch op zoek naar zin, vooral te vinden voorbij de horizon.
'Margarita' verwijst naar het zoetzuurbittere van het leven.

Menne belone ons door ons te schrijven via gekend e-mailadres en van u iets te laten weten,
ons uit te schelden voor rotte vis of voor exponenten van het postmodernisme te verslijten.

'Postmodernisten' worden om-eens-lekker-gewichtig-te-doen gekenmerkt door het combineren van vormen van 'lage' en 'hoge' cultuur om er de relativiteit van aan te tonen.

Dat doen we bvb. door zowel naar tv-series, literatuur, zoet sentiment als drama te verwijzen én er een grote koek van te maken, wat tot desoriëntatie leidt bij de analytische geest.

2 Many DJ's zijn bvb. ook een vb. van postmodernisten maar DJ John Solitude deed het al veel eerder eind de jaren '80.

We hebben ook schijt aan sociale conventies, recepties, barbecues, thé dassants, vernissages, doop-, trouw- en begrafenisfeesten, de middenklasse én alles wat naar pretentie en misplaatste vormen van arrogantie ruikt.

Om deze nogal gewichtige bijdrage af te sluiten met een relativerende opmerking van de facteur:

'En zen us godverdomme weerol een héle pak zantjes gegeven: in de container met ol die smeerlapperie.'

(Nvdr. zantjes:

postbode jargon voor reclame)

Next question.

De elementaire deeltjes - Michel Houellebecq

"Au milieu de la grande barbarie naturelle,
les êtres humains ont parfois (rarement),
pu créer de petites places chaudes.

De petits espaces clos, réservés,
où régnaient l'intersubjectivité et l'amour."

"Les particules élémentaires",
1998 - Michel Houellebecq

Beware those, who are quick to censor ...

"Beware those who are quick to censor

they're afraid of what they do not know

...

Not wanting solitude, not understanding solitude

they will attempt to destroy anything

that differs from their own"

Charles Bukowski
-uit "The genius of the crowd"

Ik zou u een verhaal kunnen vertellen,
hetzelfde verhaal ...

- in een cynische stijl of met een blik vol verwondering;
- vanuit rationele - of emotionele invalshoek;
- met contrastrijke - of zachte lijnen;
- met makkelijke - of gedistingueerde woorden

Maar hetzelfde verhaal zou zich afspelen,
met als enige verschil,

wie het waarneemt.

Ik zou u een verhaal kunnen vertellen,

en de lezer...

- wie het verschil tussen sarcasme, ironie, parodie en satire niet kent;

- zou ngl. zijn of haar invalshoek en bedoelingen;

- alles voor waar of niet waar kunnen aannemen;

- met een schep zout of letterlijk overnemen

Ik zou u een verhaal kunnen vertellen...

- om u een spiegel voor te houden;

- u zou u zelf niet zien, ik zou mijzelf niet zien;

- u zou mij voor een idioot of 'vree wijs' kunnen verslijten;

- u zou mij kunnen etiketteren en classificeren;

- abstraheren en ophokken;

- met labels van rood, groen, blauw, oranje en bruin,

- of appelblauwzeegroen;

Is het systeem naar de kloten,

- lag het aan ons,

- gingen we het op tafel leggen,

- of ergens in 't midden?

Waren we de redding nabij,

op de rand van de afgrond?

- zijn de besten zij die geld hebben?

- zijn de slechte zij die er geen hebben?

- zijn zij die er het minst hebben de pineut?

Leefden wij in totale decadentie en ontkenning,

ieder-op-zijn-eigen-bekrompen-manier?

Gingen we naar De Aldi en De Lidl,

vergeleek u keurig de prijzen,

de arbeidscondities niet meegerekend.

Hield u zichzelf voor,

dat biologische tomaten,

de planeet nog zullen redden?

Schreeuwde u graag in kuddes,

omdat het veiliger aanvoelde,

en niemand zou horen,

dat u geen standpunt hebt?

Zou u de hoop stellen in uw kinderen,

en zij op hun beurt in de hunne,

nam u er maar wat, want 't hoorde zo,

was u vooral bang om alleen te zijn,

of kon u gewoon niets anders verzinnen?

Werden de rijken rijker, hadden de armen kinderen,

als troost in hun troosteloze bestaan?

Dacht u aan later, aan morgen, aan uw pensioen,

om vandaag niet te zien?

Deed u liever maar door,

omdat alles te pijnlijk en te bedreigend was,

om er nog bij stil te staan?

Zou tut 't allemaal anders doen,

mocht tut 't allemaal opnieuw doen,

of zou tut 't helemaal niet meer doen?

Was de 'happy end' een illusie,

eindigde het met dood en verderf?

En zou u vooral blij zijn,

dat u er godverdomme-gewoon-vanaf-was,

in het aanschijn van die verlossende laatste zucht?

Zullen de gevoel- en meedogenlozen,

zij die te lomp waren, de wereld erven?

En zouden zij die dachten dat ze beter waren,

vanuit de hoogte starend naar beneden,

elkaar op subtiele wijze verscheuren,

met gedistingueerde woorden en minachting,

als welopgevoede en gearticuleerde beesten?

Oh yes, Obama.

Oh yes, we will.

"At this defining moment in history." - Barack Obama

Hij is met grote voorsprong één van de meest charismatische oratoren van deze eeuw.

De speech na het winnen van de voorverkiezingen in Iowa,
is een pareltje van redevoering- en overtuigingskunst
en werd nooit in integrale versie vertoond in deze regio.

Zet uw luidsprekers op en maak u klaar voor een geniale spreker,
waar menig blank man nog wat van kan opsteken.

Eénmaal klikken op het pijltje om de speech te starten.

Intuïtie

“Intuition is the clear conception of the whole at once."

Johann Kaspar

John Solitude's Sunscream Photography

sunscream, originally uploaded by johnsolitude.

Indymedia

Sp.a'er Marc Lootens uit Gent vatte kernachtig het probleem van de Vlaamse socialisten samen: “Na twintig jaar zwijgplicht krijgen zij plots spreekplicht.” bron: Indymedia http://indymedia.be/nl/node/29988

Wij zijn een netwerk van onafhankelijke schrijvers.
Uit alle lagen van de samenleving.

Soms anoniem of mét (schuil)naam.

ONZE BELANGRIJKSTE TROEVEN

- wij schrijven uit overtuiging én uit noodzaak,
- wij schrijven om te sublimeren en te kanaliseren,
- wij schrijven NOOIT uit financiële overwegingen

Dat laatste is trouwens onze belangrijkste troef.
Want ENKEL als zodanig zijn wij onafhankelijk,

en overstijgen wij de grenzen van de traditionele media.

Want een journalist in (loon)dienst van de (mainstream) media,
is per definitie gecensureerd.

WANT DE KEUZE GAAT NIET ALLEEN OVER:

- samenstelling,

- inhoud,

- verwoording,

- gekozen en aangehaalde bronnen,
- oplage, verkoop en reclame-inkomsten…

MAAR VOORAL OVER:

- wat wél of niet wordt beschreven,
- wie wél of geen stem heeft,
- wie zich wél of niet herkent in wat wordt beschreven,
- wie wél of niet begrijpt wat er wordt gezegd,
- of wat zelfs te pijnlijk is om te worden geschreven

DE KEUZE GAAT OVER:

- interpretatie,
- over bewust zijn én bewustwording,
- over duiding, maar vooral kenmerkend,
- voor al die Independent Media–schrijvers:

over die steeds sluimerende,

bijna verpletterende vraag:

WAT rechtvaardigheid is.

La Comédie Infernale

Bijtijds sturen lezers of intimi mij een e-mail.

1) "Welke camera is dat?"

Eén van de goedkoopste spiegelreflexcamera's die er zijn:
een Nikon D40 (standaardmodel, zonder extra lens).

Ik maak er een punt van, dat wie het niet kan vastleggen met de goedkoopste camera,
het ook nooit mét de duurste camera zal zien.

De enige reden waarom ik een spiegelreflex- en géén compactcamera gebruik, is dat de laatste categorie het niet toelaat om er (bvb. in de toekomst) een andere lens op te monteren.


2) "Waarom nu ook fotografie?"

Om te bewijzen dat wie artistiek is aangelegd, het op eender welke manier kan uiten,
die hem of haar het meeste aanspreekt op dat gegeven moment.


3) "Hoe zit dat met die financiële crisis?"

Een -maanden vooraf- toen bijna onbeduidend gevonden, uitgelekt bericht, wat verscheen in De Tijd van een economisch analist die moord en brand schreeuwde -en die al snel buiten spel werd gezet- van The Royal Bank Of Schotland (nu failliet), waarschuwde voor de aankomende crash en raadde al zijn vermogende klanten aan om zich ZO SNEL MOGELIJK uit de beurs terug te trekken.

Maar wie zelfs als modale burger de economische berichtgeving nauw opvolgde,
wist dat de beurshausse een toenemende luchtbel was, kunstmatig in stand gehouden
én aangevuurd door pensioen- en hefboomfondsen.

De beurs is immers géén rationeel maar een emotioneel gebeuren:
een aandeel geeft niet (langer) de reële waarde weer van een bedrijf.

Toch hebben Nationale Regeringen hun burgers (op een onrechtstreekse manier)
tot dit casino weten te verlokken via de pensioenspaarfondsen.

De reden: omdat nationale regeringen GEFAALD hebben elke burger in een degelijk pensioen te voorzien dat tred hield met de welvaart én de levensduurte, werd er een 2de en 3de pijler gecreëerd.

Dit zijn politieke keuzes: op langere termijn leiden ze ONVERMIJDELIJK tot een (nog) grotere kloof in het pensioeninkomen van zij die voldoende verdienden om geld opzij te zetten en zij die niet in deze luxepositie verkeren (bvb. omdat ze van een leefloon leven).

Speculanten en hefboomfondsen verdienen geen geld mét stabiele beurskoersen,
zelfs niet met licht stijgende beurskoersen maar met (zware) koersschommelingen.

Bewijs: één van de meest succesvolle speculanten ter wereld (Warren Buffett) zag tijdens de crisis zijn miljardenimperium NIET in waarde afnemen maar zelfs stijgen met een paar ettelijke miljarden
en is nu de rijkste man ter wereld (voor Bill Gates).

De film 'Wall Street' van Oliver Stone kan in dit licht zelfs als visionair worden beschouwd.

Het roekeloze gedrag van zowel Amerikaanse als Europese banken wordt nu betaald mét belastinggeld (de kapitaalinjecties).

Speculanten lachen zich te pletter: het geld van de centrale (overheids)banken komt niet uit het luchledige gevallen: er wordt geinvesteerd in banken die in wezen op de rand van het failliet staan.
Er is ALTIJD een prijs te betalen. In het geval van de goede huisvader die van zijn bank de raad kreeg om in het Fortis aandeel te investeren wordt de prijs die te betalen is, zelfs uitgesteld tot 2014.

Beursspeculatie gebeurt in dit tijdperk elektronisch, waarbij er verkoop- en aankoopgrenzen met een onder- en bovengrens worden gezet. Wanneer een voorafbepaalde grens wordt overschreden wordt er automatisch (en in milliseconden) verkocht, waardoor er een sneeuwbaleffect ontstaat (zowel naar boven als naar onder). In deze globale economie, waarin de financiële stromen (niet transparant) internationaal zijn, kan dat ook leiden tot een wereldwijde crisis.

Als ook finaal Jan Modaal en-goede-huisvader-die-in-Fortis-aandelen-belegt het zaakje niet meer vertrouwt en begint te verkopen (als de waarden al fel zijn gezakt), zijn de gevolgen niet meer te overzien.

Enkel Jan Modaal investeert in beleggingsfondsen (waarbij het zetten van automatische verkoop- of aankooplimieten overigens -bewust- onmogelijk is: het kan dagen duren vooraleer een particulier aandeel in een beleggingsfonds effectief wordt verkocht, waarbij het zoals in dit geval al catastrofaal kan zijn).

De Belgische Regering WEIGERT om een onderzoekscommissie in te stellen naar de management praktijken bij FORTIS (zgn. om het vertrouwen van de burger nog niet meer in het gedrang te brengen).

Lees: een LACHERTJE-van-jewelste-of-hoe-het-politieke-establishment-zeer-nauw-verbonden-is-met-de-wereld-van-de-haute-finance (wie-houdt-hier-wie-de-hand-nog-boven-het-hoofd)?


Of in het kort komt het hierop neer:

Bent u een manager die er niets van bakte en die roekeloze risico's nam,
dan wordt u aan de deur gezet met inbegrip van een miljoenenpremie voor bewezen slechte diensten.

Bent u Jan Modaal en zwoegde u via een interimkantoor in de fabriek,
dan mag u verhopen tot einde contract te mogen dienen.

LA COMEDIE INFERNALE.

Winner of 5 photography nominations from the National Geographic FlickR group

Tide, originally uploaded by johnsolitude.

VIVA LAS VEGAS - City of sin (part 3)

“You’ve got to know,
when to hold them, know when to fold them,
know when to walk away,
and know when to run..."

“The Gambler” - Kenny Rogers

Ik ben een pokerspeler.

Ik houd van de meedogenloosheid,
de hebberigheid, de arrogantie,
én vooral het ongeduld van de spelers.

Van hun furieuze en verweerde huidplooien,
de tanden op elkaar gezet,
hun gevloek en gesakker.

Anderen gladgeschoren,
met een glimlach,
en zoetgevoosde woorden,

nog véél gevaarlijker.

Maar let vooral op de pokerspeler,
die niets zei en luisterde en zag,
de outsider, looking in.

Want ik zag de kleinste aarzeling,

liet zij die graag praten aan het woord.
ik hoorde een licht trillende stemintonatie.

'Live' poker wordt face-to-face gespeeld.
Hier zag je de tegenspeler recht-in-het-oog.
De dolk kwam altijd van voren.

En ik wikte en woog met een haviksoog.
‘k Wachtte stoïcijns en met Zen-geduld.

Op de argeloze bruten, op de bluffers,

op zij met ongeduld en met hebzucht.

Schoof toen plots mijn ganse stapel chips naar het midden,

klaar voor de grote ontmaskering.

Zonder verpinken, zonder schaamte,
zonder twijfel, zei ik,

als ontwaakt uit een winterslaap:

‘I AM ALL-IN.
SHOW ME YOUR CARDS:
BECAUSE I DO KNOW YOU HAVE NOTHING.”

___

Las Vegas is gebouwd op spelen

met een ‘negatieve verwachting’.
Op elk spel (jackpots, roulette, baccarat, 21, Keno, …)
dat een casino aanbiedt, zijn de kansen in het nadeel van de speler.

Of eenvoudiger gesteld:
hoe langer en hoe meer u speelt op bovenstaande spelen,
hoe groter de kans dat u ALLES verliest.

Zijn er manieren om dit wiskundig aantoonbaar principe te vermijden? JA: u speelt nimmer op bovenstaande spelen,
tenzij uit geld teveel hebt voor verkwistend entertainment.

___

Voetnoten van een ex-croupier én een statisticus,
mensen uit mijn vriendenkring die het kunnen weten:

21 kan wél door sommige spelers op langere termijn worden geklopt, mits een ijzeren geheugen en een enorm concentratievermogen. Maar indien het casino opmerkt dat u hiertoe in staat bent, wordt u meteen de deur gewezen, komt u op een zwarte lijst terecht én bent u in geen enkel casino meer welkom.

U hebt hiervoor zelfs niet vals gespeeld:
u heeft enkel de meest optimale spelstrategie gehanteerd
én u gebruikte hiervoor niets anders dan uw hersenen.

Een casino verwelkomt nl. enkel maar spelers die geld willen verliezen.

De achillespees van elk casino, zijn bovendien niet de zgn. ‘cardcounters’ in 21 maar hun eigen personeel, zo informeert mij een ex-croupier. Er is nl. nogal wat personeelsverloop in de casinosector en dat heeft niet enkel te maken met de barslechte verloning van het voetvolk. In tegenstelling tot wat casino’s spelers willen laten geloven, komen de tips van de spelers aan de croupiers niet linea recta bij hen terecht (wat het anders een zeer lucratieve job zou maken). Nee, er wordt nl. een pyramidale verdelingssleutel gehanteerd, waarbij de croupiers de laatsten zijn om uit de ruif te worden bedeeld.

___

Toen ik in augustus 2007 in dit weblog stelde dat poker GEEN toevalspel is (lees: winst of verlies in poker wordt op lange termijn NIET bepaald door ‘geluk’ of ‘ongeluk’) maar een zeer complex spel, waarin toegepaste kansrekening én het correct interpreteren van non verbale signalen de sleutelcomponenten zijn voor winst, kreeg ik argusogen opgezet van enkele terecht kritische lezers.

In maart 2008 werd mijn stelling (voor het eerst) wetenschappelijk bevestigd mits empirisch onderzoek door psychologie doctoraalstudent Michael DeDonno (bron: //www.sciencedaily.com/releases/2008/03/080321125835.htm )

De conclusie van Ph.D Michael DeDonno is:

“The question at the start of this study was ‘Is poker a game of luck or skill?’
The unequivocal finding is that poker is a game of skill.

In both studies, participants who were instructed outperformed those who were not instructed. Given that poker is a complex skill, it is somewhat surprising that even elementary instructions and limited practice had an effect.

The reason that poker appears to be a game of luck is that the reliability of any short session is low. In a casino game of poker, about 25 hands are dealt per hour. In study 2, participants played 720 hands equivalent to about 30 hours of casino play. Study 2 met the psychometric qualification for moderate reliability of a psychometric task. What this suggests is that obtaining accurate estimates of poker ability may not be easy. Random factors disguises the fact that poker is a game of skill. However, as these studies show, skill is the determining factor in long-term outcome.”

DeDonno beperkte zich voor zijn onderzoek tot het meest kwantificeerbare element
(kennis van en toepassing van kansrekening als de cruciale factor voor winst op langere termijn).

Ik stel nu al boudweg dat, had DeDonno ook het correct kunnen interpreteren van non verbale signalen onderzocht, beide vaardigheden samen de winstverwachting in poker nog verhogen.

Bvb.: wanneer een speler enkel kansrekening toepast bij zijn spelkeuzes, blijft de speler kwetsbaar voor ‘een bluf' van de tegenspeler. Wanneer beide vaardigheden worden geïntegreerd (correcte interpretatie van non verbale signalen, gecombineerd met kansrekening), daarin schuilt de wereldklasse pokerspeler.

Professionele pokerspelers (ja hoor, die bestaan echt en ze boeren zeker niet slecht) geven immers vaak aan, dat hoewel ze zeer vaardig zijn in het toepassen van kansrekening en speltheorie,
hun finale beslissing op intuïtie (‘reading the opponent’) berust.

___

Elk jaar ontmoet de absolute top van de pokerspelers elkaar op de World Series Of Poker in Las Vegas.

Wie de pokerwereld kent, gaat eerst langs in het Bellagio: op het groene velt worden letterlijk 10.000’en $ over en weer geschoven en dat vaak op één spelbeurt (u leest het goed).

Hier speelt men ‘No Limit Texas Hold’Em’ in de meest letterlijke zin van het woord:
er is letterlijk géén maximum inzet.

Eén van de hoogste gedocumenteerde inzetten op één spelbeurt was overigens 1.000.000 $
(u leest het goed) door de wiskundige Barry Greenstein (bijnaam: "de Robin Hood of poker", gezien Barry zijn winsten aan goede doelen schenkt). http://www.barrygreenstein.com/charities/

Als u in het Bellagio speelt bent u ofwel een wereldklasse pokerspeler,
of volstrekt onwetend of onrealistisch over uw kansen.

Voor professionele pokerspelers is poker géén entertainment: het is hun inkomen.
Sommigen beoefenen dit fulltime, in andere gevallen is het een mooie bijverdienste.
Pokerhaaien zijn allesbehalve losgeslagen wilde gokkers (hoewel ze dit graag zo laten uitschijnen) maar zeer bedreven en gedisciplineerde kansrekenaars met een hoge sensitiviteit voor het opmerken en correct interpreteren van lichaamstaal.

Je hebt wereldklasse spelers zoals Johnny Chan (3-voudig wereldkampioen), Doyle Brunson -zie links- (2-voudig wereldkampioen) en Phil Hellmuth (maar liefst 12 ‘bracelets’ in wereldkampioenschappen).

Ik ben hier,

ik zit niet neer,

ik speel niet,

ik observeer,

ik leer.

KIES UW EIGEN MENTORS.

Daar zit hij: Doyle Brunson, nu 74-jaar (ooit katoenplukker) ontdekte op jonge leeftijd dat hij een enorm talent had in pokeren. Wanneer ik hem, als hij de tafel verlaat, aanspreek en vraag hoe hij zo succesvol werd, antwoordt hij:

“Calculations will only take you so far man;
my final decision ALWAYS rests upon my intuition.”

Brunson is coolness himself. Een aimabele man, met een innemende glimlach maar aan een pokertafel weet hij de menselijke zwaktes van zijn tegenstanders (hebzucht, ongeduld, roekeloosheid, bluf, egotripperij … ) als geen ander te analyseren en te wachten, soms uren, soms dagen, op het decisieve moment.

In poker was de grootste vijand nl. jezelf. Wie poker speelde met het idee van snel geldgewin was er aan voor de moeite: zij waren koren op de molen voor zij die geoefend waren in de Zen-discipline.

___

Poker was de rokerige achterkamertjes en het stigma van ordinair kaartspel ontstegen en kreeg nu langzaam maar zeker de erkenning, wat dit zeer complexe spel verdiende. In Amerikaanse universiteiten, zelfs de meest prestigieuze werden pokerstudies opgezet.

Tot de top van de pokerwereld behoren nu afgestudeerden uit M.I.T. (Massachusetts Institute of Technology) Chris Ferguson en uit Harvard Andy Bloch.

___


4 vooroordelen over poker

Poker is een toevalspel

Hoewel de kaarten die een speler krijgt toebedeeld worden bepaald door toeval, zijn het de spelkeuzes (fold –kaarten weggooien-, call –meegaan met het bod- of raise –het bod verhogen) die bepalen wie op langere termijn wint of verliest met poker.

Wie op langere termijn wint of verliest berust NIET op toeval maar op kennis, vaardigheid en spelattitude. In poker is –net als een wetenschappelijke studie aantoont- een kort aantal spelbeurten niet voldoende significant om uitspraken te doen over de strategie van een speler. Het is de aaneenrijging van spelbeurten waarin een speler voordurend zijn kansen beter dan de anders spelers weet correct in te schatten die de winner op lange termijn bepaalt.


Poker is hetzelfde als eender welk ander casinospel

Incorrect: bij elk casinospel zijn de kansen op elke speelbeurt mathematisch in het nadeel van de speler (met uitzondering van sommige spelsituaties in 21). In poker schommelen de kansen per spelbeurt. Een bedreven pokerspeler weet de speelbeurten waarop de kansen mathematisch in zijn voordeel zijn optimaal te benutten en de spelbeurten waarop hij of zij mindere kaarten krijgt toebedeeld aan zich voorbij te laten gaan. De wiskundige wet van de grote aantallen zorgt voor de rest: het is immers de opeenstapeling van "you got to know when to fold them" en "you got to know when to hold them" die voor de rest zorgt.


Pokerspelers zijn wilde gokkers

Succesvolle pokerspelers zijn allesbehalve roekeloos,
de entertainmentspelers zijn dat meestal wel.

Poker is hetzelfde als Lotto

Poker is een strategisch spel, Lotto is dat niet.
Een Lotto-speler is in de zuiverste betekenis van het woord een (sociaal geaccepteerde) gokker.
De Lotto-speler doet een geldinzet op een spel, waarvan de uitkomst volledig buiten de invloed van de speler ligt. In poker is de strategie van de speler meebepalend voor de uitkomst.

Lotto is dus een gokspel in de zuiverste zin van het woord, poker is dat niet gezien aantoonbaar is dat pokerspelers die een correcte spelstrategie hanteren winst maken.

Er bestaat geen mathematische strategie om de winstkansen in Lotto te verhogen,
in poker bestaat dit wel.

De strategie van de Belgische Nationale Lotterij (nota bene een overheidsinstelling) is overigens niets anders dan een gokcultuur aanmoedigen via een nimmer aflatende stroom reclame voor krasbiljetten en supertrekkingen. Het invullen van een Lotto-formulier of het krassen van een biljet vraagt van de speler niet de minste inspanning, succesvol poker leren spelen vraagt dat wel.

Poker moet verboden worden

Onzin. Correcte informatie én toezicht op het eerlijk verloop van het spel is nodig.

Poker is als een metafoor voor het leven:
De uitkomst is deels gebaseerd op de toebedeelde kansen én hoe men mét die kansen omgaat.
Het is een wijze man of vrouw die zich bewust is van zijn of haar kansen en uitgaande van de spelsituatie de juiste spelkeuze weet te maken. Of om in het pokerjargon uit te drukken:

- 'fold' (opgave)

- 'call' (meegaan

- 'raise' (leiden)

En ik herinner mij die wijze woorden van "Ouchi";
een beroepsspeler aan wie ik ooit eens vroeg waarom hij zo graag speelde.

Ouchi antwoordde:

"Mais toute la vie
est un jeu, mon ami.'

'Photo Of The Day Award' op de fotografiesite FlickR

Bin_There_2, originally uploaded by johnsolitude.

In de stormvloed van foto's die dagelijks op de fotografiesite FlickR worden geloosd (aan een rato van méér dan 6.000 foto's/dag), slaagde ik met mijn 5de inzending er in om de 'Photo Of The Day' Award binnen te rijven.

Klik op de foto om te vergroten / of op de link onder de foto om de 'Photo Of The Day' award te zien.

Prijzen en bloemen op de fotografiesite FlickR

sunset_cabin, originally uploaded by johnsolitude.

Award winning photo on FlickR photography site

® John Solitude Photography

Dagelijks worden er gemiddeld 6.000 foto's ingestuurd op de fotografie website van FlickR.
Duizenden foto's passeren de revue zonder dat het brede publiek ze ooit opmerkt.

Om één of andere reden maakte mijn inzending "Strolling" meteen reacties los
en stuurde een nobele onbekende mij de 'Golden Medal' van de 'Light Painters Society'.

Zie de link hier http://www.flickr.com/photos/johnsolitude/2855836297/

Bedankt aan de "Light Painters Society".

VIVA LAS VEGAS - City of sin (part 2)

"Nevada is a good place to learn about space.

Outside of Las Vegas, Reno and Carson City, it is empty."

- David Lamb (uit 'A sense of place, listening to Americans')

“Waarom wil jij verdomme alleen naar Las Vegas?”, zo vroeg mij een vriend.
En ik zei: “Omdat ik het omega van op de 1ste rij wil zien.”
_

Kwart na drie ’s nachts;
ik had het epicentrum van de Amerikaanse droom bereikt.

Las Vegas is geen ontsnapping,
maar de ultieme confrontatie.

De wereldeconomie IS een casino.
Elke ‘beschaafde’ westerling bouwde hieraan mee,
steen per steen,
aan Las Vegas.

“Beter eens naar het origineel gaan zien”, zo dacht ik.

De Las Vegas Boulevard ziet er uit,
alsof ze in lichterlaaie staat.

De elektriciteit puilde tot honderden meters hoog in de lucht.
Als ’s werelds allergrootste stroboscopische kerstboom,
met een vuurpijl op de top.

VIVA LAS VEGAS.

72 miljoen bezoekers per jaar,
de snelst groeiende stad van de Verenigde Staten,
de meest efficiënte geldmachine ooit gebouwd

De Europeanen waren er zelfs zo jaloers op,
dat de Europese (Economische) Unie werd gesticht.

__

In Vegas werden de megaconstructies,
de ene nog ‘bigger', ‘brighter’ en efficiënter dan de andere, continu draaiende gehouden 24/24 met airconditioning en de deuren
wagenwijd open.

Er werd in een ijltempo bijgebouwd
om vooral door te gaan, tot het opbrandde, als een komeet in de dampkring.

Yihaaaaa.

Gecultiveerde mensen vluchten naar Toscane of het Zuiden van Frankrijk,
want dat stond lekker chique en gedistingeerd.

En de volksmens ging naar Blankenberge
om naar Tien Om Te Zien te kijken.

Maar ik zeg u: kom naar Las Vegas,
ja ook u, ook u, hebt de stenen mee gebouwd.

__

Waarom ga ik naar Las Vegas?
Omdat de weg die we inslaan,

er toe leidt:

Las Vegas is het culminatiepunt van het westers economisch denken.

“ Ja, ‘t is toch wat met die Amerikanen”, zei de Vlaming,
en hij legde nog een saucisse op de barbecue en dronk nog een Jupiler.
__

Het Luxor casino op de Las Vegas Boulevard topte het geheel:
op een postmoderne replica van de Gizeh piramide, op grotere schaal dan het origineel,
stond een lichtbundel die zo intens is, dat er zelfs met trots over werd gezegd:
“It is so bright, you can see it from out of space.”

Het viel niet te ontkennen: Las Vegas is de overtreffende trap.

Magistraal,
visionair,
en oogverblindend.

Las Vegas was de absolute koploper van de wedren,
de beste van de klas,
voor wie als het eerst,
als een oplichtende komeet ,
het punt van de zelfontbranding kon bereiken.

De cowboys gaan winnen,
daar is geen enkele twijfel meer aan.

Ik had het epicentrum van de Amerikaanse droom bereikt.
ik was ‘right in the middle of the action’.
in het midden van de maalstroom.

De vraag, na het zien van Las Vegas is niet:
‘Kan de mens de planeet nog redden?”
De vraag is: “Hoelang nog?”

__

Het was kwart na drie 's nachts,
ik had in 38 uur niet geslapen,
ik repte mij van de Flamingo naar Caesars Palace
(een replica van het Oude Rome) en zei:

‘Hey man, can you fix me a Margarita, please?’

De barman jongleerde prompt wat met zijn flessen,
buiten was het 102°, binnen was het aangenaam koel,
en hij serveerde mij de beste Margarita die ik ooit dronk.

Margarita is zoetzuurbitter,
moet u weten,
nét als het leven.

Schuin tegenover, voor het Bellagio,
dansten fonteinen tientallen meters hoog de lucht in,
… in het midden van de woestijn.

VIVA LAS VEGAS - City of sin (part 1)

"What happens in Vegas, stays in Vegas." -

lokale Las Vegas uitdrukking

Het was halféén ‘s nachts...
en ik vloog in een American Airlines-vliegtuig boven de Mojave-woestijn.

Meer nog: het was géén wensdroom...
het was halféén ‘s nachts...
en ik vloog in een American Airlines-vliegtuig boven de Mojave woestijn,
cirkelend boven LAS VEGAS.

In Chicago O’ Hare miste ik de connectie maar American Airlines was méér dan joviaal:
‘No problem: we’ll put ya on a jet to Dallas and transfer ya to Vegas.
Don’t worry, relax, we'll get ya to Vegas."

Maar ik gaf er niet om: Brussel Zaventem, Chicago ‘O Hare, Dallas Fort Worth en finaal Las Vegas.
We vlogen door hevig onweer boven Texas, het vliegtuig ging tekeer als een trampoline
maar zelfs als was ik toen verongelukt: it would have been with a big smile on my face.

Alles wat België mij naliet was een existentiële crisis.
Ik zou, zo zou blijken, België zelfs helemaal niet missen.

En toen gebeurde het na een reis van méér dan 12 uur:

- “Ladies and gentlemen: we’re approaching Las Vegas McCarran Airport.
The temperature is 102 degrees, the forecast is sunny.
We’re clear for descent, please fasten your safety belts.”

Jawel, u leest het goed: 102° Fahrenheit = ong. 38.8° Celcius kurkdroge woestijnhitte.
Jawel, om kwart voor één 's nachts. Was dat effen gniffelen zeg, toen ik aan dat miezerige en onvoorspelbare Belgische weertje dacht.

Als u ooit naar Las Vegas vliegt, dan regelt u het zo dat u bij nacht landt, want dat aanzicht vergeet u gegarandeerd NOOIT in uw leven: als een oase verrijst de stad uit de woestijn, als een fata morgana die er géén is. Géén foto zal het ooit kunnen bevatten.

Overweldigend, provocerend, broeierige en passioneel, vibrerend met energie...
temidden van duizenden hectaren zand en rotsen. Ik begreep Las Vegas meteen.
Ik voelde het leven in mijzelf terugkeren. Meer nog, ik zou hier nooit meer weg willen.

LEVEN.

Om het geheel nog wat te accentueren dimde de piloot de interieurverlichting en gooide ‘Viva Las Vegas’ op de aircom. Alle passagiers waren op slag wakker, naarstig loerend, in de ban van het verblindende neon lichtbaken.

ONWEERSTAANBAAR.
ON-WEER-STAAN-BAAR.

Het was kwart voor één ‘s nachts en ik voelde kinderlijke verwondering en plezier terugkeren;
het was kwart voor één ‘s nachts en ik zat in een vliegtuig met Vegas in aanschouw,
neen, het was geen droom: IK BEN HIER.

Vegas leefde 24/24u en het cliché gaat volledig op.

In Vegas vragen ze je werkelijk in een restaurant op eender welk moment van de dag of nacht:
- “Do you want breakfast, lunch or dinner?”

De airportshuttles van en naar de strip rijden er werkelijk dag en nacht.

En wie bij zijn Margarita geen zout op de rand wil, dat is pas een vreemde vogel.
Want Tequila drink je met vers limoensap en met zout op de rand.

Met een stevige zwier zette de piloot de neus omlaag.
Ik herinner mij dat Elvis uit volle borst op de aircom zong:

“How I wish that there were more than the twenty-four hours in the day,
cause even if there were forty more,
I wouldn’t sleep a minute away.
Vivaaaaaaa Las Vegas.”

Anderhalf jaar geleden had ik tegen enkele intimi gezegd:

- Ik wed met jullie dat ik poker ga spelen in de mooiste pokerzaal van de wereld: het Bellagio op de Las Vegas Boulevard. Het walhalla van het pokerspel.

- en ik wed met jullie dat ik ga overnachten in The Flamingo Hilton (het legendarische hotel van de gangster Bugsy Siegel) in een kamer met zicht op de strip. (zie rechts: The Flamingo Hilton, gefotografeerd vanuit de Airportshuttle, onder: ingang Flamingo - © John Solitude photography)

- en ik wed met jullie dat ik vanuit Boulder City met een helikopter 450 km ga overbruggen naar de Grand Canyon. (meer foto's volgen in het vervolg van de reisreportage)

- en ik wed met jullie dat ik met een Ford Mustang diep de Mojavewoestijn in ga rijden om via Red Rock Canyon, Death Valley en The Valley Of Fire, mij aan een basejump van The Skywalk in de Grand Canyon te wagen.

En vandaag zei de piloot:

‘Ladies and gentlemen. Thank you for flying with American Airlines. We do apologise for the slight delay in the flight schedule. Welcome to Las Vegas, the entertainment capital of the world.”

De passagiers begonnen spontaan te applaudisseren voor de piloot en de “aircrew”. Nog nooit zoiets meegemaakt: 1u ’s nachts; we waren nog niet geland en je voelde al de adrenalinerush van Las Vegas door de passagiers gieren.

Ik wandelde niet om mijn bagage, nee, ik holde erom, alsof ik de bus zou missen, maar de 'Greyhound' bussen, de 'cabs', de 'monorail', reden er werkelijk dag en nacht. Veel stipter zelfs dan de Belgische Spoorwegen.

Ik stapte in een 'airportshuttle' richting Las Vegas Boulevard (in de volksmond 'The Strip') naar 'The Flamingo'. Het was twee uur 's nachts.

De chauffeur was een struise Afro-Amerikaan, regelrecht uit een Quentin Tarentino-film. 'Hey Ya' van Outcast beukte op zijn voortreffelijke 'soundsystem'. Ik was op slag een Outcast-fan.

'Hey ya, alright now
alright now fellas, now what's cooler than being' cool?
I can't hear ya': I say what's cooler than being' cool?
ICE COLD! whoooooo...”

- 'Hey man, how are you doing? To The Flamingo right?
You’re new in Vegas? Let me warn ya: fasten your seatbelts,
Vegas drivers are the fastest and most dangerous in the world and we’re proud of it.'

Las Vegas voelt aan als een surrealistische droom maar ik droomde niet:
ik ben hier verdomme, herhaalde ik binnensmonds om het te kunnen geloven.
Ik bedacht zelfs geen dialogen: hier werden ze uitgesproken,
hier hoefde ik ze enkel nog neer te schrijven.

Ik zei, Quentin Tarentino achterna:
- 'No problem, I traveled all the way here from Europe to NOT wear a safety belt.'

-' You’ve come to the right place man, you’ll fit right in here. Welcome to the city of sin.'

We zoefden er vandoor in een luxe slee met de airco op volle bak en ik voelde een rustig en voldaan gevoel inzetten. Ik dacht aan hen die mij gek verklaarden, toen ik zei: ik ga naar Las Vegas.
Maar vandaag was ik hier en ik getuig:

VIVA LAS VEGAS.

Oh, ja... en aan zij die gewed hadden, dat ik er niet in zou slagen:
YOU HAVE LOST THE BET, NOW GIVE ME THE CHIPS.

Oh... en wedden dat, ik zelfs nog dit jaar terug ga?
Come on, hey ya :-)

zicht uit mijn kamer 28139,
topverdieping Flamingo Hilton

VANISHING POINT

“Mijn verlangen naar troost is onverzadigbaar."
- Jeroen Brouwers


Interpretatie van "De Odysseus", volgens Wikipedia:

“De opeenvolging van vele avonturen in de Odyssee verwijst mogelijk naar een onderliggende gedachte en/of moraal.

Het hoofdmotief is allicht de zoektocht van Odysseus naar zichzelf en Penelope is daarbij de verpersoonlijking van zijn vroegere geluk en geborgenheid.

De expeditie naar Troje betekende voor Odysseus een weggroeien van zichzelf in overactiviteit en sociale verplichtingen, in een wereld van macht, geweld en eigenbelang.

Met de inname van Troje was het grote doel bereikt, maar precies daarom ontstond de crisis:
het terugvallen op zichzelf, en het ontdekken van leegte en afstand.

Tijdens de terugreis wordt Odysseus geleidelijk gezuiverd van alle uiterlijke,
vooral materiële bindingen (rijkdom, macht, vrienden ...).

Alle naar buiten gerichte gevoelens, zoals angst en verlangen, verdwijnen langzaam,
en maken plaats voor de rustige zekerheid van de thuiskomst in zichzelf ...”


De Odyssee is een hoopvol werk verdomme …
Penelope en Odysseus worden na 20 jaar scheiding verenigd.
De Odyssee van Homerus dateert dan ook van rond 800 v. Christus.

In de reële wereld, zou Odysseus wellicht onderweg bezwijken onder de verleiding van de sirenes

en Penelope zou (in tegenstelling tot in de Odysseus) in de handen van één van haar vrijers belanden.

Odysseus zou, na het verliezen van haar, die hij boven alles liefhad,
een verbitterd levenseinde tegemoet gaan.

Sommige ervaringen zijn zo levensingrijpend, dat ze fataal zijn.
Dat alles wat volgt niet meer is dan weemoed.

Weemoed is als een etterende wonde,
die zelfs bij heling tot een litteken,

ons pijnlijk herinnert,
dat onder het dagdagelijkse der dingen,

alles schreeuwt van gemis.

Sommigen wilden niet ten alle koste 'overleven',

ze wilden gewoon 'leven',

en als dat niet kon,
dan hoefde het niet.

Zie daar mijn herschrijving van de Odysseus van Homerus.

___

Toen ik aan fotograferen was, kwam een jonge vrouw naar mij toe en vroeg:

- "Waarom fotografeer je dat? Dat is toch niets bijzonders?"

En ik zei:
- "Maar juffrouw, ziet u het dan niet? Voelt u dan niet hoe bijzonder dit dan wel is?"

Maar de juffrouw zag en voelde het niet.
Of misschien wel... maar ergens was ze het vergeten,
of was het te pijnlijk, je nog zo te voelen:
als een herinnering.

En later op die avond, tijdens het "Twilight Hour"
(waarop de lichtinval bijna horizontaal dit stuk van de aardkloot raakt),
maakte ik onderstaande foto en dacht:

"Wellicht ziet en voelt de juffrouw dit ook niet."

En toen de zon onderging "raakte" het onderstaande mij,
zelfs op zo'n intense en fatale manier,
als waarop de juffrouw,
het zich misschien,
zelfs nooit kan voorstellen.

Maar er zijn mensen die het wel zagen en voelen zoals bvb. Mickey Remann,
artistiek directeur van de drie Liquidsound complexen in Duitsland.

"We are right now building a Spa near Dresden which will have a water-fog screen for special projections. I think you will love to see your art being shown there."

(Ik trad in 2004 al op in het Liquidsound te Berlijn).

___

Bijtijds stellen vrienden en wie-mij-enigszins pretendeert te kennen de vraag:
“John, heb je nog een filmtip?”

U moet nl. weten dat ik niet met zoveel zaken begenadigd ben maar ik beschik wél over:

a) een niet-discriminerende omnivoren culturele bagage, decennialang gesprokkeld uit cultuurconsumptie maar ook actieve beoefening van de beeldende, literaire en muzikale communicatievormen -ik raad aan wie zich de moeite kan getroosten het briljante
“La Distinction” van de socioloog Pierre Bourdieu te lezen

b) én er een wél gediversifieerde kennissen- en vriendenkring op nahoud; geplukt en wél geconserveerd uit alle sociale klasses: twee postbodes, één verkoper, één statisticus, één leraar, twee maatschappelijk werkers, één beroepsgokker, twee drop-outs en één diplomaat,
die evengoed die interesse in de meest diverse vormen van cultuur delen


De hamvraag van deze avond is:
wat maakt kunst tot kunst?

Willem Cloos gaf hierop van allen die naar een definitie zochten,
volgens mij het puurste antwoord:

“Kunst is de allerindividueelste expressie,
van de allerindividueelste EMOTIE.”

Finaal kan enkel de kunstenaar zelf beslissen wat de naam ‘kunst’ waardig is.
Het is nl. niet omdat de expressie van een emotie niet bij een groot publiek aanslaat,
dat het daarom géén kunst is. Het is ook niet omdat een bepaalde uiting wél bij het grote publiek aanslaat, dat het daarom géén kunst is. Het onderscheid tussen 'hogere' en 'lagere' vormen van kunst is louter academisch en cerebraal snobistisch.

En waarom lezers, waarom schreef Cloos 'EMOTIE'?
Ewel, omdat het nl. niet ratio is wat de mensensoort regeert:

HET IS EMOTIE.
Ratio is enkel het laagje glazuur eromheen.
De illusie van beschaving.

De biologische structuur en evolutie van onze hersenen (lees hiervoor bvb. "De Tranen Van De Krokodil" van Piet Vroon) dicteerde het: mocht het ratio zijn wat de mensensoort regeert,
tja… dan waren we bvb. niet op weg naar een totale natuurcatastrofe.

Geen fijnzinnige en intelligente diersoort zou zijn eigen habitat vernietigen.
Geen fijnzinnige en intelligente diersoort is in staat tot de gruwelijkheid én complete stompzinnigheid,
waartoe de mens in staat was en is.

Of misschien heeft onze zelfdestructie nét wel zin:
fijnzinnigere en intelligentere zoogdieren zouden onze plaats innemen,
in het continuerende verhaal van de evolutie.

Laat ons hopen dat zij gevuld zijn met mededogen,
laat ons hopen dat zij hoogsensitief en spiritueel holistisch zijn,
laat ons hopen dat ze beide hersenhelften ontwikkelen,
en laat ons vooral hopen,
dat zij volledig doordrenkt zijn,
met liefde.
___

Ik spaarde deze filmtip op,
de laatste in de reeks: “De Filmgoden”,
als kers op de slagroom:

“VANISHING POINT” van Richard C. Sarafian uit 1971


Man stapt alleen in een wagen,
rijdt aan een rotvaart de Noord-Amerikaanse woestijn in en besluit gaandeweg om voor niets of niemand meer te stoppen, ook niet voor zichzelf.
Hoewel de drijfveren van het hoofdpersonage voor sensitieve –lees gevoelige- kijkers duidelijk én aanvaardbaar zijn, is de finale escapade van het hoofdpersonage voor de gevestigde orde een raadsel en (dus ook) een bedreiging, waardoor (in de film althans) alles in het werk wordt gesteld om de odyssee van het hoofdpersonage af te remmen.

En natuurlijk zijn er achteraf allerlei kwatongen die verklaringen zoeken vanuit hun referentiekader: allerlei eufemistische variaties op die mens was gek tot die mens was zus en zo...

Uiteraard zijn dat soort verklaringen slechts zinnig,
om zij die ze maken tot enig zelfgenoegzaam levenscomfort te dienen.

Thomas Wolfe, omschreef het als volgt
(tevens de inleiding van ‘Taxi Driver’ – nog zo’n film die u absoluut moet zien):

“The whole convinction of my life,
now rests upon the belief that loneliness,
far from being a rare and curious phenomenon,
is the central and inevitable fact of human existence.”

Mijne trouwe lezers,
wie mij las,
bedankt,
wie mij niet las,
misschien nog beter.

John Solitude - 2008

D.J. John Solitude live at "The Sioux"

I was moving through the silence without motion waiting for you.
In a room without a window in the corner, I found truth.

“Shadowplay” – Joy Division

Het was ong. 3 km. tot het station en nog exact 14 min. voor De Lijn-bus kwam.

Maar mijn vader wenkte al een taxi.

Het was heerlijk decadent (hoewel hij dit bewustzijn wellicht niet deelde)
en I-loved-every-minute-of-it.

We aten in een overprijsd restaurant,
een "entrée" slaatje met ganzelever en eendeborst,
met als "grand pièce" een Kobe steak met een Perigeux-sausje en handgesneden frieten.

We goten het door met een fles rode wijn
en hij gooide met dédain 5 € fooi neer voor de kelner.

Maar onder die bon-vivant façade voelde mijn vader hoe de dood onafwendbaar op hem insluipte als een roofdier. Op een korte afstand gehouden met massa's farmaceutica,
tot alles wat hij was zou vergaan tot chemisch as.

Ik dacht nog maar eens aan het nummer
“Is that’s all there is” van Peggy Lee:

“If that's all there is my friends,

then let's keep dancing.

Let's break out the booze and have a ball

If that's all there is.”

We zoefden met een tollend hoofd in een taxi naar het station.

Om één uur ’s nachts zou ik aantreden voor het afgeladen volle “Sioux” danscafé.
volgepakt met studenten bij wie het leven nog open lag, vol met beloftes en illusies.

“The Lone Ranger” met zijn d.j. John Solitude–act in het “Sioux”–danscafé;
als een Rubrick's kubus draaide het allemaal op zijn plaats:

Mijn vader en zijn chronisch slopende ziekte,
via de nooduitgang een volgepakte zaal met uitzinnige studenten betreden,
de waanzin van het ganse gebeuren, het vloeide allemaal naadloos in elkaar over.

De organisator stapte op mij af:

- “Ben je er klaar voor John? Ze zijn jong, ze zijn wild en ze willen wat.
Het is een pandemonium: ik wil dat je ze laat dansen en drinken.”

- “Hey, that’s what you pay me for right?
Dim de lichten, zet de rookmachine op, bring on the booze en start de jingle:”


“Ladies and gentlemen, and now performing for you on the main stage:
the man who may be known to you as the icebear.
Let no musical chain be unleashed. He transcends all musical genres.
Please welcome D.J. John Solitude.”

Ik stak een sigaret op, nipte het zout van een Margarita cocktail,
voelde het angstzweet in mijn nek rillen en was volstrekt klaar om ‘in het moment’ te komen.

Elke artistiek geïnspireerde mens kent het gevoel van ‘in het moment’ te zijn,
wanneer de sluier van het vergankelijke wordt ingewisseld voor het tijdloze.

Op automatische eclectische piloot mixte ik de coverversie van “Shadowplay”
(ja, dat vergeten nummer van Joy Division) samen met “Oshawa” van Jake Fairley.

Faux-le-faire: on-the-spot eighties cold wave mixen mét trance.

Aanzwellende rockgitaren, een intro die uitnodigde om te worden meegebrald,
de housebas met de juiste timing erin gooien. De genre-puristen shockeren, ik deed niet liever.

Mijn tip voor startende d.j.’s:

Zet nadrukkelijk de toon vanaf de 1ste seconde, je krijgt nooit een 2de kans om een 1ste indruk te maken. Maak de intro aanzwellend bombastisch, alsof er iets te gebeuren staat, sla dan als een moker op je publiek in met een extatisch pompende bas en eindig met nummers over hartepijn.

Want zo is het leven,
vol met extatische verwachting bij de start,
een inzettend déjà-vu gevoel naarmate het voort rammelde,
en dan het inzettende weeë gevoel dat er iets onvatbaar niet werd ingelost.

En op het einde werden we allen op onszelf teruggeworpen,
met een hamvraag als: was ik een goed mens?

En de stilte die daarop volgde.

(Live opname, intro: D.J. John Solitude at “The Sioux”, Gent).